Jeżowiec jadalny (Echinus esculentus)

Występowanie

Jeżowiec jadalny występuje w wodach Europejskich od północnych krańców kontynentu (wody przybrzeżne północnej Skandynawii), przez Islandię, Wyspy Owcze, Morze Północne, Wyspy Brytyjskie po wybrzeża południowej Portugalii.

Budowa

Jeżowiec jadalny zaliczany jest do typu szkarłupnie (Echinodermata). Budowę jego ciała cechuje symetria promienista. Jeżowiec jadalny należy do jeżowców regularnych. Jego ciało jest kuliste, gęsto pokryte krótkimi, wapiennymi kolcami. Spodnia część ciała jest nieco spłaszczona. Barwa ciała jest różnorodna, od różowej przez czerwoną po fioletową. Jeżowiec jadalny posiada drobne nóżki ambulakralne, wyposażone w przyssawki. Otwór gębowy znajduje się na spodzie ciała. Wyposażony jest z w aparat szczękowy (zwany Latarnią Arystotelesa).

Biologia

Jeżowiec jadalny występuje na dnie morskim do głębokości około 100 m (zwykle nie więcej niż 40 m). Prowadzi denny tryb życia. Preferuje dno skaliste, kamieniste lub żwirowe. Za pomocą przyssawek porusza się (narząd ruchu), a także przytwierdza się do podłoża (narząd czepny). Do rozrodu przystępuje na wiosnę. Jest organizmem rozdzielnopłciowym. Zapłodnienie jest zewnętrzne. Duża samica może złożyć nawet do 20 milionów jaj. Początkowo larwy swobodnie unoszą się w toni wodnej, później opadają na dno. Dwubocznie symetryczna larwa (pleutus) przechodzi skomplikowane przeobrażenie. Rozwój trwa około 8 tygodni. Jeżowiec jadalny osiąga dojrzałość płciową między pierwszym a trzecim rokiem życia. Może krzyżować się z Gracilechinus acutus. Żyje zwykle do 7-8 lat. Rekordowo dożywa do 16 lat. Jeżowiec jadalny na liście IUCN jest gatunkiem bliskim zagrożenia (kategoria NT). Hodowany jest w akwariach i poławiany w celach konsumpcyjnych. Jest zwierzęciem wszystkożernym. Żywi się pokarmem roślinnym oraz zwierzęcym (bezkręgowcami), który zeskrobuje z podłoża.