Trzciniak (Acrocephalus arundinaceus)

Często siedzi na szczytach wysokich trzcin, skąd śpiewa swoją piosenkę składającą się z głośnych, ostrych, terkoczących dźwięków. Jego głos ostrzegawczy to gardłowe „karr”.
Wygląd
Większy i smuklejszy od wróbla, wierzch ciała ma jasnobrązowy, spód kremowy. Dziób jest brunatny i stosunkowo duży. Nad okiem widać wyraźną, jasną brew. Czasami stroszy pióra na głowie.
Biotop
Najczęściej zamieszkuje rozległe trzcinowiska, ale również wąskie pasy trzcin w pobliżu zbiorników wodnych.
Występowanie
Areał lęgowy obejmuje Europę bez północy, Kaukaz, Azję Mniejszą, środkowo-zachodnią Azję oraz północno-zachodnią Afrykę. Jest gatunkiem wędrownym, zimuje w tropikalnej Afryce i północnych Indiach. W Polsce jako ptak lęgowy jest nieliczny, lokalnie średnio liczny lub liczny, rozmieszczony bardzo nierównomiernie lecz we wszystkich niżowych regionach kraju. W okresie wędrówek bywa spotykany niekiedy z dala od wód.
Lęgi
Trzciniak wyprowadza 1 lęg w roku, na przełomie maja i czerwca. Gniazdo jest silnie przymocowane bokami do kilku łodyg trzcin rosnących w wodzie. Ma ono kształt głębokiego koszyczka zbudowanego z wąskich pasm liści trzciny oraz włókien roślinnych. Wyściółkę stanowią zazwyczaj kłoski trzcinny. Składa 4-6 zielonkawych jaj, obficie plamkowanych. Wysiadują oboje rodzice przez ok. 2 tygodnie. Pisklęta opuszczają gniazdo po 12-14 dniach.
Pokarm
Pożywienie trzciniaka stanowią owady.