Wścieklica uszatka (Myrmica scabrinodis)

Występowanie
Wścieklica uszata występuje w całej Europie i na znacznym obszarze Azji – głównie w zachodniej części. Została sztucznie wprowadzona w Ameryce Północnej (w okolicach Bostonu). W Polsce występuje na terenie całego kraju do regla górnego w górach.
Budowa
Wścieklica uszata należy do rodziny mrówkowate (Formicidae). Ciało składa się z głowy, tułowia oraz z odwłoka. Na styliku (pomostku odwłoka) znajdują się dwa guzkowate człony. Głowa wyposażona jest w czułki, oczy złożone oraz w masywny narząd gębowy typu gryzącego. Ciało pokryte jest włoskami. Ubarwienie robotnic i samic podobne, żółto czerwone lub czerwono brunatne. Ubarwienie samców jest nieco ciemniejsze, brunatne lub brunatno czarne. Samice są większe od samców. Skrzydła występują u form płciowych (u samicy i samca). Poczwarki są nagie, bez kokonów ochronnych. Gatunkiem podobnym jest wścieklica Sabuleta Myrmica sabuleti).
Biologia
Wścieklica uszata występuje w różnorodnych siedliskach: w otwartych lasach, na łąkach, śródleśnych polanach, murawach ciepłolubnych i torfowiskach. Zwykle wybiera miejsca dobrze nasłonecznione. Robotnice są aktywne od wiosny do jesieni. Wścieklica uszata zakłada gniazda w ziemi, w kępach mchu, spróchniałym drewnie, pod kamieniami. Mogą występować gniazda z jedną królową lub z kilkoma. Kolonie są niewielkie, liczą do 2-2,5 tys robotnic. Na przełomie lipca – października odbywa się kopulacja między uskrzydlonymi samcami i samicami w gnieździe. Mrówka ta żywi innymi owadami i ich larwami oraz spadzią (wydzieliną mszyc). Królowe oraz robotnice posiadają żądło.