Zaganiacz zwyczajny (Hippolais icterina)

Wstęp

Trzciniak zaliczany wcześniej do pokrzewkowatych. Rozmiarami ciała dorównuje mazurkowi. W kraju jest to bardzo licznym, wędrownym gatunkiem lęgowym. Dosyć skryty ptak, trzyma się koron drzew. Ma status zagrożenia najmniejszej troski (kategoria LC na liście IUCN).

Wygląd

Głowa stosunkowo duża. Niekiedy stroszy pióra na ciemieniu. Tęczówka oczna ciemna. Jasna obrączka oczna. Dziób z żółtą, szeroką nasadą. Brew oraz kantarek jasnożółte. Wierzch ciała w szarozielonych barwach. Spód jasno cytrynowy. Skrzydła długie. Przy złożonych skrzydłach zauważalna jasna wstawka. Ogon relatywnie krótki. Nogi ołowianoszare. Brak dymorfizmu płciowego. Osobniki młodociane różnią się od dorosłych ciemniejszym (brązowawym) wierzchem, oraz jaśniejszym spodem.

Występowanie

Zaganiacz występuje głównie w Europie i na niewielkim obszarze Azji. Zamieszkuje tereny od północno-wschodniej Francji, przez Europę Środkową po Ural, a dalej wąskim pasem jego zasięg sięga niemal Ałtaju. Brak go na Półwyspie Apenińskim i Bałkańskim. Na północ występuje aż do koła podbiegunowego. Zaganiacze na zimowiska migrują daleko – aż do południowej Afryki na południe od Kotliny Kongo.

Biotop

Zamieszkuje obszary umiarkowane i chłodne. Wybiera różnorodne lasy z śródleśnymi polanami, skraje lasów, głównie obszary dobrze nasłonecznione i wilgotne.

Lęgi

Gnieździ się na drzewie bądź w krzewie. Gniazdo zbudowane jest z traw, mchu, oraz kory, a wyścielone włosiem oraz piórami. Przystępuje do jednego lęgu w roku. Samica składa średnio pięć różowawych, ciemno plamkowane jaj. Przy kolejnych lęgach w roku ilość jaj spada. Czas wysiadywania (przeważnie przez samicę) wynosi około dwóch tygodni. Młode opuszczają gniazdo po upływie 12 do 14 dni.

Pokarm

W diecie przeważają zwierzęta bezkręgowe (owady, ich larwy). Rzadziej pożywia się owocami. Pokarm zbiera z liści w koronach drzew.