Żagnica torfowa (Aeshna juncea)

Występowanie

Żagnica torfowa jest szeroko rozpowszechniona w prawie całej palearktyce (Europa i Azja) oraz nearktyce (Ameryka Północna). W Polsce jest spotykana na terenie całego kraju, jednak dość rzadko.

Budowa

Żagnica torfowa jest ważką z rodziny żagnicowate (Aeshnidae). Jej ciało jest smukłe i wydłużone. Głowa jest dobrze wykształcona. Na głowie znajduje się para dużych oczu złożonych, barwy brązowej, które u samców opalizują na niebiesko. W wycięciu oka znajduje się żółta plamka. Czoło żółte z czarnym wzorem w kształcie litery ”T”. Narządy gębowe typu gryzącego. Występują dwie pary skrzydeł, z siatkowym użyłkowaniem. Odwłok zakończony jest brązowymi przydatkami analnymi. Górne przydatki mają listkowaty kształt. Dymorfizm płciowy jest wyraźnie zaznaczony. U samców tułów jest ciemnobrązowy z żółtymi kreskami. Odwłok jest czarny, w żółte kreski i niebieskie plamki na każdym segmencie. Samica jest ciemnobrązowa. Plamy na odwłoku są żółte i mniejsze niż u samca. Końce tylnych skrzydeł u samicy są zaokrąglone. Larwa jest ciemno ubarwiona, błyszcząca. Posiada krótką i szeroką maskę. Gatunkiem podobnym jest żagnica torfowcowa (Aeshna subarctica).

Biologia

Żagnica torfowa występuje głównie nad niewielkimi zbiornikami wodnymi i na obszarach podmokłych. Spotykana jest zwykle na terenach torfowisk ze zbiornikami o kwaśnych wodach dystroficznych. Dorosłe spotykane są od czerwca do września. Samce są terytorialne. Żagnica przechodzi przeobrażenie niezupełne. Samica składa jaja do wody. Na wiosnę z jaja wylęgają się larw Larwy żyją na roślinności wodnej. Rozwój trwa od 2 do 4 lat. Na liście IUCN ma status zagrożenia najmniejszej troski (kategoria LC). Żagnica torfowa żywi się zwierzętami bezkręgowymi (owadami i ich larwami) oraz kijankami i narybkiem.