W okresie wielkanocnym można je znaleźć wszędzie – w dekoracjach świątecznych, kartkach z życzeniami, wystawach, reklamach. O kim mowa? Oczywiście o zajączkach wielkanocnych, które na dobre wrosły już u nas w tradycję świąt Wielkiej Nocy. O ile jednak wielkanocna symbolika baranka i kurczęcia raczej nie przysparza większych problemów, to wiele osób zadaje sobie pytanie – skąd tak naprawdę wziął się tam zajączek?

Puszysty zajączek przynoszący na Wielkanoc dzieciom prezenty budzi pozytywne emocje i skojarzenia. Nie zawsze tak było. W wielu tradycyjnych wierzeniach obraz zająca odbiega od współczesnej sielankowej wizji szaraka.

Niektórzy współczesnego umiejscowienia zajączka w tradycji doszukują się już w mitologii. Bowiem nie ulega wątpliwości, że z dawnych czasów pochodzi symbolika zająca jako zwierzęcia niezwykle płodnego. I tak spotykamy zająca w starożytnym Egipcie u boku odradzającego się Ozyrysa. W starożytności uważano, iż mięso zająca to afrodyzjak, a Pliniusz twierdził, że spożycie macicy zająca leczy bezpłodność.

Później jego niezmierną płodność wiązano z obfitością i pomnażaniem dóbr, co znajdowało wyraz w przedchrześcijańskich rytuałach mających zapewnić urodzaj.

Można go też zobaczyć w dawnej ikonografii pod stopami Marii Panny, a zatem w pozycji znamionującej rezygnację z dzikiej swobody i sprośności. W takiej postaci mógł się już stać symbolem biednych, słabych i pokornych.