Wiewiórki potrafią oszukiwać

Jak powiedziała Barbara Clucas – absolwentka Uniwersytetu w Davis obserwująca te sympatyczne ssaki takie zachowanie obserwowane było u dwóch gatunków zwierząt(Spermophilus beecheyi oraz Spermophilus variegates). Co ciekawe, częstotliwość nacierania wylinką węża własnej sierści jest różny, w zależności od płci i wieku. Z badań wynika, że najbardziej narażone na atak drapieżników są osobniki młode oraz dorosłe samice, odchowujące młode. Właśnie u tych dwóch grup zwierząt  badaczka często obserwowała opisywane zachowanie obronne.

Okazuje się, że  maskowanie własnego zapachu, zapachem drapieżnika jest dość skutecznym sposobem maskowania się potencjalnych  ofiar.  Ale maskowanie się zapachem węża nie jest jedynym sposobem obrony małych ssaków.  Niekiedy zwierzęta nacierają się śluzem pozostawionym przez ślimaki. Grzechotniki przeważnie omijają tak zamaskowane ssaki, ponieważ polują przeważnie na ssaki.  Okazuje się , ze nawet gdy grzechotnik wytropi wiewiórkę nie jest ona bez szans. Ciepło dobrze ukrwionego ogona, spotęgowane przez intensywny ruch tej części ciała, może oszukać grzechotnika co do wielkości potencjalnej ofiary.  Wąż może uznać, że ofiara jest ona znacznie większa niż w rzeczywistości a zatem nie da się jej połknąć i w efekcie rezygnuje z ataku.  Ponadto w toku ewolucji wiewiórki staja się coraz bardziej odporne na jad węży.

Grzechotniki są sprawnymi łowcami, w tropieniu ofiar posługują się głównie  dobrym węchem oraz cieplną mapą  terenu stworzona przez jamki policzkowe. Te ostatnie są czułym organem, pozwalającym wykryć różnicę temperatury sięgające  0,003°C.