Długoszpar występuje w oceanicznych  wodach na całym świecie. Spotykany głównie w wodach zimnych i umiarkowanych. Bardzo rzadko notowany był w wodach ciepłych i tropikach. Chętnie migruje na duże odległości.

1. Budowa zewnętrzna
2. Biologia
3. Systematyka
4. Galeria zdjęć

Budowa zewnętrzna

Oczy małe. Pysk krótki, z stożkowatym zakończeniem. Otwór gębowy szeroki (ok 1 m). Pięć par długich szczelin skrzelowych. Tryskawki małe. Zęby o stożkowatym kształcie, drobne, w kilku rzędach. Ciało wrzecionowate. Barwa grzbietu brązowoszara lub czarna. Spód jest jaśniejszy z białymi plamami. Dwie płetwy grzbietowe, wyraźnie od siebie oddzielone. Pierwsza płetwa grzbietowa jest znacznie większa, trójkątna i zaczyna się za płetwami piersiowymi. Druga zaczyna się przed płetwą odbytową. Występuje płetwa odbytowa. Dwie płetwy brzuszne. Płetwa ogonowa asymetryczna, półksiężycowata, dolny płat mniejszy od górnego. Po obu stronach trzonu ogona występuje kil.

Biologia

Długoszpar przebywa głównie w pobliżu wybrzeży przy powierzchni wody. Występuje również w głębinach otwartego oceanu do 2000 m głębokości i więcej. Czasem wpływa do zatok i ujść rzek. Towarzyski przebywa pojedynczo, w parach, a także w większych skupiskach. Ryba jajożyworodna. Do rozrodu przystępuje co 2-4 lata. Ciąża trwa 12-36 miesięcy. Samica rodzi jedno, rzadziej dwa młode. Młode po urodzeniu mierzą ok. 1,5 m. Dojrzałość płciową osiąga między 6 a 13 rokiem życia, przy długości ciała 4-7 m. Samice dojrzewają później od samców. Żyje do ponad 50 lat. W związku z powolnym wzrostem, późnym dojrzewaniem oraz z długim okresem ciąży gatunek wrażliwy na odławianie. Z tej przyczyny został uznany przez Międzynarodową Unie Ochrony Przyrody (IUCN) za gatunek narażony na wyginięcie (kategoria VU). Nie stanowi zagrożenia dla człowieka. Żywi się zooplanktonem. Pokarm pobiera poprzez odcedzanie żywności z wody.