Dł. ciała 70-100 cm, ogona 30-40 cm, wysokość 50-60 cm, masa 9-19 kg. Sierść gruba i szorstka. Ubarwienie brązowawe lub czerwonawoszare z czarnym lub szarym rysunkiem, co czyni go podobnym do wilka i podobnie jak on wykazuje zmienność geograficzną tej cechy, ale nigdy nie bywa biały.
Ogon puszysty z czarnym końcem, duże uszy.
- Występowanie
- Tryb życia
- Odżywianie
- Rozmnażanie i rozwój
- Systematyka
- Galeria zdjęć
Alaska, Kanada, poza jej północno-wschodnią częścią, całe Stany Zjednoczone, na południowym wschodzie w izolowanych stanowiskach. Jego areał zwiększa się, pojawił się np. w Pensylwanii, gdzie wcześniej nie występował. Na zachodzie obszary otwarte, na wschodzie zakrzewione, oraz niewielkie
lasy.
Jest najszybszym biegaczem wśród psowatych, na krótkich odcinkach osiąga prędkość 60-65 km/h (normalnie 40-48 km/h) i skacze na odległość 5 m. Osobniki z nadajnikami radiowymi przebiegały w ciągu kilku dni ponad 600 km - pokonuje wytrwale długie dystanse, ponadto znakomicie pływa. Szczyt aktywności głosowej tego zwierzęcia przypada na godziny poranne, wieczorne i nocne. Swój koncert kojot zaczyna od szczekania i skowytu, przechodząc w słynne przeciągłe wycie i kończąc oderwanym, pojedynczym dźwiękiem. Głosy te służą utrzymaniu kontaktu pomiędzy członkami grupy. Niekiedy poruszają się pojedynczo lub parami, które często żyją razem przez kilka lat.
Są
wszystkożerne i zjadają wszystko, poza małymi ssakami (susły i króliki), ptakami, żabami, żółwiami, wężami i owadami; także różnorodne owoce i padlinę. Ofiarą współpracujących ze sobą drapieżników padają również większe zwierzęta, np. jelenie wirginijskie i widłorogi. Podczas polowania dzielą funkcje: niektóre osobniki naganiają ofiarę, a inne czają się w zasadzce.
Najczęściej samica wygrzebuje legowisko lub poszerza norę innego ssaka, albo wykorzystuje naturalną jamę. Tam, po 60-64 dniach ciąży, urodzi 1-19 ( średnio 6) młodych. Te dopiero po 3 tygodniach opuszczają norę, w wieku 9 miesięcy usamodzielniają się, a w wieku 2 lat dojrzewają płciowo.
