Pierwotny zasięg występowania tilapii złotej obejmował rzeki północnej Afryki. Tilapia obecnie występuje w niektórych innych rzekach na całym świecie. Introdukowana była głównie na Bliski Wschód, do Stanów Zjednoczonych, Ameryki Środkowej i południowo-wschodniej Azji. W wielu miejscach stała się gatunkiem inwazyjnym istotnie wpływającym na lokalne ekosystemy.

1. Budowa zewnętrzna
2. Biologia
3. Systematyka
4. Galeria zdjęć

Budowa zewnętrzna

Głowa duża. Otwór gębowy górny. Ciało krępe, wysokie, wygrzbiecone oraz dwubocznie spłaszczone. Ubarwienie ciała srebrzyste. Płetwa grzbietowa długa, najwyższa w końcowym odcinku. Płetwy brzuszne przesunięte do przodu i znajdują się pod płetwami piersiowymi. Płetwa odbytowa przypomina końcowy odcinek płetwy grzbietowej. Płetwa ogonowa jest równo ścięta. Samce w okresie godowym przybierają wyraźną szatę godową. Głowa jest się metalicznie niebieska, płetwa grzbietowa czerwonawa, a obrzeże płetwy ogonowej różowe. Ubarwienie płetw u samic jest mniej intensywne, w jaśniejszym, pomarańczowym kolorze. Dodatkowo samice są mniejsze od samców.

Biologia

Tilapia złota zamieszkuje wody słodkie. Występuje głównie w ciepłych tropikalnych rzekach. Dość odporna na niskie temperatury i zasolenie. W okresie rozrodczym wykazuje terytorializm. Tarło odbywa się w miejscu z roślinnością. Samiec buduje gniazdo, do którego zostanie złożona ikra. Samica składa do 100 ziaren ikry. Po zapłodnieniu złożonej ikry, samica zbiera ją do pyska i wpływa na większe głębokości. Ikra inkubowana jest w pysku, aż do momentu wyklucia i osiągnięcia przez larwy ok. 1 cm długości. Wylęg następuje po 3 dniach. Wyłącznie samice opiekują się ikrą i wylęgiem. Inkubacja trwa 1-2 tygodnie. Dojrzałość płciową osiąga po 5-6 miesiącach, przy długości ciała około 10 cm. Żywi się w głównej mierze fitoplanktonem, czasem także zooplanktonem.