Wesz ludzka spotykana jest na całym świecie, wszędzie tam, gdzie przebywa człowiek. Owad ten towarzyszy człowiekowi od czasów prehistorycznych. Na podstawie różnic DNA różnych populacji wszy można udowodnić silny związek rozmieszczenia pasożyta względem kierunków migracji różnych gatunków z rodzaju Homo. Obecnie częściej spotyka się wszy ludzkie na terenach, na których mniejszą wagę przywiązuje się do higieny.

1. Budowa
2. Biologia
3. Systematyka
4. Galeria zdjęć

Budowa

Drobny owad. Głowa progantyczna. Aparat gębowy kłująco-ssący. Oczu złożonych brak. Czułki krótkie, pięcioczłonowe. Ciało pokryte szczecinkami, białawe, grzbietobrzusznie spłaszczone. Odwłok szerszy od tułowia. Skrzydeł brak. Posiada trzy pary krótkich odnóży. Odnóża wyposażone są w aparat czepny, zakończone pazurkami. Samice są nieco większe od samców i mają szerszy odwłok.

Biologia

Wesz ludzka to pasożyt zewnętrzny. Postacie dorosłe oraz larwy żyją na skórze i włosach ssaków. Wszy najchętniej zamieszkują wilgotne i owłosione miejsca na naszym ciele. Znajdowane są również na ubraniach i w pościeli, jednak ich przeżywalność poza ciałem gospodarza jest niewielka. Można wyróżnić dwa podgatunki wszy ludzkiej: wesz głowową (żyjącą włosach na głowie) oraz wesz odzieżową (preferującą odzież i nieowłosiona skórę). Żywi się krwią gospodarza. Pokarm pobiera 2 do 3 razy na dobę. Przechodzi przeobrażenie niezupełne. Samica przykleja pojedynczo wydłużone jaja (gnidy) do włosów. Może złożyć do 300 jaj. Zwykle składa ok 80-100 jaj. Białawe, owalne jaja mierzą ok. 0,5 mm. Po upływie 6-8 dni z jaj wylęgają się larwy. Po upływie kolejnych kilkunastu (8-16) dni larwa przekształca się w postać dorosłą. Całkowity cykl jednego pokolenia trwa ok. 3 tygodni. Dorosłe żyją ok miesiąca.