Belona (Belone belone)

Występowanie

Belona występuje w Bałtyku, Morzu Północnym, u wybrzeży Wysp Brytyjskich, w wodach zachodniej Europy i północno-zachodniej Afryki, w Morzu Śródziemnym i Morzu Czarnym oraz w wodach Wysp Kanaryjskich, Azorów i najdalej na południu Wysp Zielonego Przylądka.

Budowa zewnętrzna

Belona należy do gromady promieniopłetwe (Actinopterygii). Oczy są duże. Szczęki są długie oraz cienkie, wyposażone w długie zęby. Szczęka górna sięga do krawędzi oka i jest nieco krótsza od szczeki dolnej. Ciało jest wydłużone, wąskie, bocznie spłaszczone. Ubarwienie grzbietu ciemnoniebieskie bądź ciemnozielone. Boki ciała są jaśniejsze, srebrzyste. Spód ciała jest białawy. Linia boczna jest nisko położona. Płetwa grzbietowa jest pojedyncza, przesunięta do tyłu. Płetwa odbytowa ma zbliżony kształt do płetwy grzbietowej i jest podobnie przesunięta do tyłu ciała, tuż przy ogonie. Płetwa ogonowa jest rozwidlona. Łuska jest cykloidalna. Samce są nieco mniejsze od samic. Gatunkiem podobnym jest Belone svetovidovi.

Biologia

Belona pospolita zamieszkuje wody morskie w klimacie umiarkowanym i ciepłym. Większość życia spędza w przypowierzchniowych warstwach wody. Odbywa wędrówki tarłowe. Przebywa w stadach. Tarło odbywa się od maja do września. Ikra składana jest w porcjach. Samica składa do 35 tysięcy ziaren ikry. Jaja przyklejają się do roślinności oraz do kamieni. Średnica ikry wynosi 3-3,5 mm. Wylęg następuje po upływie po 2-5 tygodni. Larwa po wykluciu mierzy 13 mm. Dojrzałość płciową osiąga w drugim roku życia, przy długości ciała 45 cm. Belona żyje średnio 3-4 lata. Na liście IUCN ma status zagrożenia najmniejszej troski (kategoria LC). Ze względu na walory smakowe ma duże znacznie w rybołówstwie i wędkarstwie. Belona jest rybą drapieżną. Żywi się skorupiakami, mięczakami oraz rybami, na które poluje blisko powierzchni wody.