Błotniarka pospolita (Stagnicola palustris)

Występowanie

Błotniarka pospolita zamieszkuje niemal całą Europę, w tym Wyspy Owcze, Sardynię i Sycylię. Na wschód jej zasięg występowania sięga zachodniej Azji. W Afryce istnieją niewielkie populacje tego gatunku w MarokuAlgierii i Egipcie – gdzie kiedyś była notowana – prawdopodobnie wyginęła. Znana jest jedna izolowana populacja w Arabii Saudyjskiej, będąca prawdopodobnie reliktem dawnego zasięgu.

Budowa

Błotniarka pospolita jest ślimakiem z rodziny błotniarkowate (Lymnaeidae). Ciało składa się z głowy, worka trzewiowego, nogi i fałdu płaszczowego. Głowa jest duża, wyposażona w jedną parę szerokich, niewciągalnych, trójkątnych czułek. Przy podstawie czułków znajdują się oczy. Ciało okryte jest muszlą. Muszla jest spiczasta, spiralnie skręcona. Na muszli znajduje się do 7 skrętów. Barwa muszli jest zmienna, od żółtej przez brązową po szarą. Noga jest mocna. Przód nogi jest prosto ścięty. Gatunkiem podobnym jest nieco mniejsza błotniarka moczarowa (Galba truncatula).

Biologia

Błotniarka pospolita zamieszkuje różnorodne nizinne wody i tereny podmokłe: doliny rzek, potoki, starorzecza, stawy, oczka wodne, jeziora oraz bagna i mokradła. Oddycha powietrzem atmosferycznym. Do rozrodu przystępuje dwa razy w roku. Rozród odbywa się na wiosnę i na jesień. Jest organizmem hermafrodytycznym. Występuje u niej zapłodnienie krzyżowe. Składa jaja w kokonach na roślinność oraz kamienie. Długość kokonu wynosi od 12 do 20 mm. W jednym kokonie znajduje się od 10 do 90 jaj. Rozwój trwa do około dwóch-trzech tygodni. Młode osobniki po wykluciu mierzą około 1 mm. Błotniarka pospolita osiąga dojrzałość płciową między dziewiątym a dwunastym miesiącu życia, przy długości muszli 11-12 mm. Żyje do pięciu lat. Na liście IUCN ma status zagrożenia najmniejszej troski (kategoria LC). Żywi się pokarmem roślinnym. Sama stanowi pokarm dla wielu zwierząt.