Błotniarka moczarowa zamieszkuje część półkuli północnej o ciepłym, umiarkowanym i chłodnym klimacie. Jest licznie występującym ślimakiem wodnym.
Ciało błotniarki moczarowej składa się z głowy, worka trzewiowego, nogi i fałdu płaszczowego. Głowa jest duża. Występuje jedna para niewciągalnych, trójkątnych czułek. Oczy są małe, znajdują się w pobliżu czułków, przy ich podstawie. Otwór gębowy usadowiony jest w spodniej części głowy, wyposażony jest w tarkę. Worek trzewiowy okryty jest płaszczem. Przód nogi jest prosto ścięty. Muszla jest w kształcie stożka, spiralnie skręcona. Na muszli znajduje się do 5,5 skrętów. Barwa muszli i długość ciała zmienne. Kolor muszli od jasnej do ciemnobrązowej. Gatunkiem podobnym jest błotniarka pospolita (Stagnicola palustris).
Błotniarka moczarowa jest słodkowodna. Zamieszkuje stałe
zbiorniki wodne:
jeziora, mokradła,
rowy melioracyjne oraz
kanały,
rzeki i
rozlewiska. Żyje także na mulistych
brzegach i
roślinności przybrzeżnej. W większej
liczebności spotykana w niewielkich zbiornikach wodnych niż w wodzie płynącej. Preferuje wodę twardą, w wodzie z niską zawartością rozpuszczonych
soli może nie przystępować do
rozrodu. Toleruje niską jakość wody. Chętnie
kolonizuje nowe zbiorniki wodne. Nie posiada wieczka (epifragmy). Gdy zbiornik wysycha przeciska się ujściem muszli do
wilgotnego dna. Oddycha
powietrzem atmosferycznym.
Zimuje w wodzie lub na
lądzie. Do rozrodu przystępuje na wiosnę. Składa
jaja w kokonach na dnie, na wilgotną
glebę i pośród
liści. W jednym kokonie znajduje się do 15 jaj.
Kokony mierzą ok. 4 mm.
Rozwój trwa do około trzech tygodni. Wylęg odbywa się w lecie. Dojrzałość
płciową osiąga między wrześniem a październikiem, przy długości muszli 4-5 mm. Po osiągnięciu dojrzałości składa jaja, z których po przezimowaniu wykluje się na wiosnę nowe
pokolenie. W ciągu roku mogą wystąpić dwa-trzy pokolenia.
Żyje do dwóch lat. Według
IUCN ma status zagrożenia najmniejszej troski (kategoria LC). Żywi się martwą materią organiczną,
glonami,
pyłkiem roślinnym, oraz zmacerowanymi
tkankami makrofitów.
