Brzanka peloponeska (Barbus peloponnesius)

Występowanie

Występuje w niewielkich karpackich rzekach zlewiska Wisły, Dunaju lub Dniestru. W Polsce spotykana jest w większości karpackich rzekach: od Wisły, przez m.in. Sołę, Skawę, Rabę, Dunajec po San.

Budowa zewnętrzna

Otwór gębowy dolny. Dwie pary wąsików, pierwsza para umiejscowiona na wardze górnej, druga, dłuższa w kącikach ust. Ciało wydłużone, wrzecionowate. Grzbiet brunatny. Boki ciała są złociste. Na głowie, płetwach grzbietowej oraz ogonowej występuje ciemne plamkowanie, które z czasem słabnie. Płetwa grzbietowa mała. Tylna krawędź płetwy grzbietowej początkowo ścięta, w późniejszym okresie staje się zaokrąglona. Ostatni promień płetwy grzbietowej bez ząbkowania. Płetwy piersiowe oraz brzuszne są zaokrąglone. Płetwy brzuszne zaczynają się w połowie płetwy grzbietowej. Płetwa odbytowa długa, sięgająca za nasadę płetwy ogonowej. Płetwa ogonowa wcięta. Płetwy brzuszne, odbytowa oraz część ogonowej barwy żółtopomarańczowej. Dymorfizm płciowy zaznacza się między innymi w długości płetwy odbytowej, która u samic jest dłuższa. Gatunkami podobnymi są brzana (Barbus barbus) oraz brzana karpacka (Barbus waleckii).

Biologia

Brzanka nie występuje w wodach stojących – jest typową rybą rzeczną. Preferuje głównie płytkie, niewielkie rzeki i potoki o szybkim nurcie. Wybiera miejsca z dnem kamienistym, często z dużymi głazami. Ikra składana jest w płytkim miejscu, o podłożu kamienisto-żwirowym lub kamienistym. Do tarła przystępują pd maja do czerwca, przy temperaturze wody od 16 do 17.5 stopni Celsjusza. Średnica jaj wynosi 1,8 do 2,2 mm. Dojrzałość płciową osiąga w drugim lub w trzecim (w przypadku samców) oraz między trzecim a czwartym rokiem życia (samice). Dożywa do 10 lat. Ma status zagrożenia najmniejszej troski (kategoria LC na liście IUCN). Żywi się dennymi bezkręgowymi (larwami owadów, skorupiakami, mięczakami).