Dzięcioł średni (Dendrocopos medius)
Mimo nazwy jest krótszy od dzięcioła dużego jedynie o 1-2 cm. Bębni raczej rzadko, za to na wiosnę wabi krótkim ”gik” lub jakby lamentującym, przeciągłym „tjeek tjeek”.
Wygląd
Upierzenie obu płci dzięcioła średniego jest biało-czarne, na głowie czerwona czapeczka bez czarnej obwódki (u samicy nieco mniejsza i jaśniejsza). Czarny wąs nie dochodzi do nasady dzioba , boki głowy białe, podobnie jak brzuch, który jest na bokach pręgowany i łagodnie przechodzi w pastelowoczerwone podbrzusze. Na czarnym grzbiecie widać dwie białe plamy.
Biotop
Dzięcioł średni żyje najczęściej w prześwietlonych dąbrowach i lasach mieszanych w pobliżu polan i zrębów, a także w parkach, jeśli są w nich grupy dębów.
Występowanie
Dzięcioł średni występuje w Europie bez Islandii, Wysp Brytyjskich, Skandynawii i dużych części Hiszpanii. Na południowy wschód sięga do Kaukazu i Azji Mniejszej. Jest gatunkiem osiadłym. W Polsce występuje w całym kraju z wyjątkiem gór, choć zwykle bardzo nierównomiernie. Gnieździ się nielicznie, lokalnie średnio licznie.
Lęgi
Dzięcioł średni wyprowadza 1 lęg w roku, w maju. Wykuwa dziuple w pniach lub grubych gałęziach drzew liściastych, na wysokości 1-4 m nad ziemią. W zniesieniu jest 5-7 owalnych, białych jaj, które oboje rodzice wysiadują przez 15 dni. Młode opuszczają gniazdo po 3 tygodniach.
Pokarm
Dzięcioł średni rzadko kuje, częściej wyciąga owady ze szpar w drzewie, wygrzebuje ze spróchniałego drewna lub po prostu zbiera je z liści i drobnych gałązek. Zjada również nasiona drzew: dębu, leszczyny, buka i inne.
Fot. Marek Szczepanek
