Gęgawa (Anser anser)

Jest przodkiem naszej gęsi domowej. Odzywa się bardzo podobnym do niej gęganiem, w chwili zagrożenia głośno trąbi. Lecące stado formuje klucz lub skośną linię.
Wygląd
Obie płci i młode są ubarwione jednakowo. Ogólny ton upierzenia szary z brązowym odcieniem. Wierzch i boki ciała faliście prążkowane, pokrywy pod- i nadogonowe białe. W locie wyraźnie widać jasne, srebrzyste pokrywy skrzydłowe. Odmiana europejska (Anser anser anser) jest ciemniejsza, z pomarańczowym dziobem, azjatycka (Anser anser rubrirostris) – jaśniejsza, z dziobem różowym.
Biotop
Gęgawa zamieszkuje płytkie zbiorniki wodne o bogatej szacie roślinnej i szerokiej strefie trzcin w pobliżu dużych łąk oraz rozległe moczary.
Występowanie
Areał lęgowy obejmuje środkową, północną i wschodnią Europę oraz południową Azję. Zimowiska znajdują się w zachodniej Europie i basenie Morza Śródziemnego. W Polsce lęgowiska gęgawy są rozmieszczone nieregularnie i nielicznie na całym niżu, liczniej w południowo-zachodniej części kraju.
Lęgi
Gęgawa wyprowadza 1 lęg w roku, w marcu i pierwszej połowie kwietnia. Gniazdo zbudowane z łodyg i liści trzcin oraz szarej puchowej wyściółki umieszcza w trudno dostępnych miejscach, na suchym wzniesieniu. Samica składa 3-8 białawych jaj i następnie wysiaduje je 27-29 dni, pilnowana przez samca. Pisklęta po 1-2 dniach opuszczają gniazdo, lotność uzyskują w wieku ok. 8 tygodni, ale pozostają z rodzicami do następnego sezonu lęgowego.
Pokarm
Zjada wyłącznie rośliny, zarówno wodne, jak i lądowe.