Jesiotr bałtycki (Acipenser oxyrinchus oxyrinchus)

Występowanie

Obecnie jesiotr bałtycki uznany jest przez Polską Czerwoną Księgę Zwierząt za gatunek wymarły. Istnieją w Polsce stacje badawcze, których pracownicy wcielają w życie plan odnowy populacji tej niezwykłej ryby w polskich wodach poprzez odpowiednią hodowlę oraz wypuszczanie ryb na wolność do rzek. Niewielką populację wypuszczono w ten sposób do Wisły, którą ryby zdołały dotrzeć do Bałtyku. Jednak, by odbudować liczebność jesiotra bałtyckiego, potrzeba jeszcze wielu lat i pracy.

Budowa zewnętrzna

Jesiotr bałtycki ma wydłużony kształt zarówno głowy, jak i całego ciała. Przy jego otworze gębowym znajdują się niewielkie wąsiki. Skóra tej ryby nie jest pokryta łuskami, natomiast wzdłuż ciała znajdują się rzędy kostnych płytek. Płetwa grzbietowa umieszczona jest w tylnej części ciała. Jesiotr bałtycki to ryba o ciemnym zabarwieniu grzbietu, którego barwa może przechodzić od ciemnooliwkowej, przez brunatną, po czarną. Jesiotr boki ma jaśniejsze, ze srebrnym połyskiem, zaś brzuch prawie biały. Długość ciała tej ryby wynosi od 1,5 do 2,5 m, masa jego ciała – ponad 100 kg.

Biologia

Jesiotr bałtycki określany jest jako gatunek anadromiczny, co oznacza, że większość życia spędza w morzu, zaś tarło odbywa wiosną w wodach słodkich. Ryba ta przystępuje jednak do rozrodu nie co roku, lecz co kilka lat. Wędruje wówczas z mórz do dużych rzek, by tam odbyć tarło. Wtedy samica głęboko pod wodą, w kamienistym dnie, składa nawet do kilku milionów jaj. Po odbyciu tarła jesiotr powraca do morza, a narybek rozwija się przez kilka następnych lat. Młode ryby żerują w morzu bliżej brzegu, zaś gdy ich ciało wydłuży się do 1 m, wtedy wędrują głębiej. Młody jesiotr odżywia się drobnymi skorupiakami, planktonem, larwami ochotek, a osobnik starszy – również innymi rybami i krewetkami. Dojrzałość płciową jesiotr bałtycki osiąga w wieku kilkunastu lat – samce wcześniej, niż samice. Ponieważ jest to ryba długowieczna, może żyć kilkadziesiąt do nawet 100 lat.