Kowalik czarnogłowy (Sitta canadensis)

Kowaliki uwijają się wśród drzew w poszukiwaniu owadów pełzających po korze. Głową w dół lub w górę mkną po pionowym pniu nic nie robiąc sobie z grawitacji. Tak naprawdę wspinają się dzięki bardzo mocnym tylnym odnóżom, choć nam wydają się one filigranowe.

Wygląd

Niewielki ptak o błękitno-szarej barwie piór z wyraźnie odcinającym się od grzbietu jasnym, pomarańczowym brzuszkiem. Spory ostro zakończony dziób. Ciemna źrenica. Oko otoczone czarnymi piórkami tworzącymi charakterystyczny ciemny pas biegnący od nasady dzioba, aż po szyję. Ponad okiem odcina się białe pasmo piór. Powyżej ciemna czapeczka – czarne pióra na czole, potylicy i karku. Podgardle jest jasne. Krótki, szeroki ogon. Zwinne poruszanie po korze drzew umożliwiają mu ostre i bardzo mocne pazury.

Występowanie

Zamieszkują całą Amerykę Północną z wyjątkiem północnych i południowych krańców kontynentu. W ostrzejsze zimy spotykany dalej na południe niż w łagodne sezony. Najliczniejszy w lasach iglastych na północy kontynentu i wysoko w górach.

Środowisko życia

Ptaki te wybierają tereny zalesione. W starodrzewiach łatwiej o dziuplę i pokarm. Preferują drzewa iglaste. Nie stronią od ludzi. Kowaliki są łatwe do rozpoznania w terenie dzięki swemu nietypowemu sposobowi poruszania się – po pniach drzew (w pogoni za drobnymi owadami), raczej niż po gałęziach. Często odpoczywają na pniu z głową skierowaną w dół.

Lęgi

Kowalik czarnogłowy gnieździ się w dziuplach. Para kowalików razem wychowuje pisklęta, których jest zwykle mniej więcej 6. Razem też pracowicie przyszli rodzice drążą dziuplę, w której samica złoży jaja. Samiczki wysiadują jaja, a w tym czasie samce przynoszą im pożywienie i troszczą się o ich bezpieczeństwo.

Pokarm

W dogodnej porze roku kowaliki żywią się owadami, natomiast kiedy nastaje zima, nie odlatują w tropikalne rejony tak jak czyni to wiele innych owadożernych ptaków, ale przechodzą na dietę roślinną. Poszukują nasion, owoców i orzeszków, które zjadają ze smakiem.