Nosorożec biały (Ceratotherium simum)

Budowa
Nosorożec biały jest większy od nosorożca czarnego (zwyczajnego). Dł. ciała od końca nosa aż po nasadę ogona wynosi 350-430 cm, wys. w kłębie 160-180 cm, ciężar 3200-3600 kg. Od nosorożca czarnego różni się nie tylko rozmiarami, ale również innymi cechami: ma wprawdzie również 2 rogi, ale przedni ma szerszą nasadę i jest z przodu spłaszczony. Przedni róg ma średnio 50-90 cm dł. (choć spotkano już rekordzistę z rogiem o dł. 138 cm), tylny jest krótszy – do 50 cm. Górna warga jest kwadratowa, pysk szeroki i równy – od tego pochodzi łacińska nazwa gatunku (simus – płaskonosy). Angielska nazwa „white rhinoceros” (nosorożec biały) nie jest ścisła, bo nie pochodzi od ubarwienia skóry nosorożca, która w ogóle nie jest biała, lecz szara. Zwierzę często jednak wchodzi w błoto i stąd bierze się jego aktualne ubarwienie. Dalszą cechą charakterystyczną jest garb w okolicach łopatek, szczególnie dobrze widoczny, gdy zwierzę uniesie głowę (najczęściej jednak nosi głowę nisko przy ziemi i tylko w przypadku zaniepokojenia trzyma ją poziomo, w przedłużeniu osi ciała. Trop nosorożca białego jest wąskoowalny, odciski kopytek bocznych są z przodu węższe, spiczaste, tylna krawędź stopy nie jest równa, ale ma wcięcie. Trop nosorożca czarnego jest szerkoowalny, odciski kopytek zaś półokrągłe. W porównaniu z nosorożcem czarnym, część potyliczna czaszki nosorożca białego jest wyraźnie zwężona i wydłużona. Podobnie jak nosorożec czarny, źle widzi, ale ma za to znakomity słuch.
Występowanie
Obszar występowania nosorożca białego jest rozczłonowany, rozdzielony na dwie części, z jednej strony obejmuje północno-zachodnią Ugandę, Zair i południowy Sudan, a z drugiej południową Afrykę.
Odżywianie
Biotopem nosorożca białego są trawiaste sawanny, gdzie jako typowy trawożerca żywi się roślinnością trawiastą. Przy spasaniu znakomicie pomaga mu poprzecznie ustawiona górna warga. Podczas gdy kał nosorożca czarnego jest podobny do kału słonia i zawiera nie strawione gałązki i liście, kał nosorożca białego przypomina koński. Gromadzi go kilka razy w tym samym miejscu, a następnie rozrzuca dookoła tylnymi nogami.
Tryb życia
Nosorożec biały żyje samotnie, można jednak spotkać samicę z młodym. W większej liczbie można spotkać je jedynie podczas błotnych kąpieli w bagnach i kałużach. Większą część dnia żeruje, na pastwisko idzie wydeptanymi ścieżkami. Codziennie udaje się do wodopoju, który mogą tworzyć mniejsze lub większe rzeki albo bagna. Woda musi znajdować się na jego terytorium, ale chodzi do niej tylko po to, aby się napić, lubi także położyć się w błocie i poleżeć kilka godzin. W odróżnieniu od swego czarnego kuzyna nie atakuje, chyba że zostanie sprowokowany. Mówi się często o szarżach nosorożców na słonie, myśliwych bądź spokojnych przechodniów, lecz w gruncie rzeczy nie są to szarże. Za nadspodziewanie częste urozmaicanie wypasu gonitwami na przemian w ataku bądź ucieczce winę ponosi krótkowzroczność i nikła inteligencja zwierzęcia, który zdaje się myśleć: „Atak najlepszą obroną”.
Rozmnażanie i rozwój
Samica nosorżeca białego rodzi po 17-18 miesiącach ciąży jedno młode. Po osiągnięciu dojrzałości płciowej w wieku 4 do 5 lat samica zachodzi w ciążę co 3-4 lata. Młody nosorożec osiąga samodzielność dopiero w drugim lub trzecim, a dojrzałość w siódmym roku życia. To także jedna z przyczyn tego, że pomimo ścisłej ochrony liczebność nosorożca białego jest katastrofalnie niska. W rodzinnej Afryce żyje 25-30 lat; w ogrodach zoologicznych dożywa wieku przekraczającego 40 lat.