Pingwin białooki (Pygoscelis adeliae)

Wygląd

Średniej wielkości pingwin. Charakterystycznym elementem w ubarwieniu jest biały pierścień nagiej skóry wokół ciemnego oka. Dziób stosunkowo krótki, czerwonawo-czarny. Tęczówka brązowa. Szyja krótka. Ubarwienie ciała czarno-białe. Pióra na karku nieco wydłużone. Głowa, podgardle, gardło, wierzch ciała oraz ogon czarne, niebieskawo połyskujące. Spód od piersi biały. Wierzch skrzydeł czarny, spód biały. Nogi brudnobiałe bądź różowe, osadzone z tyłu. Spód stóp czarny. Brak widocznego dymorfizmu płciowego, choć samce są nieco większe. Osobniki młodociane różnią się od dorosłych ciemnym pierścieniem wokół oka oraz białym gardłem.

Występowanie

Zamieszkuje wybrzeża Antarktydy po granicę lodu pływającego. Najwięcej kolonii tego ptaka znajduje się w rejonie Morza Rossa.

Biotop

W sezonie lęgowym pingwiny białookie przebywają na stałym lądzie, czasem jego kolonie są znacznie oddalone od brzegu. Zakłada kolonie na otwartych, kamienistych obszarach wolnych od lodu. W sezonie zimowym (lato na półkuli północnej) zamieszkuje otwarte wody arktycznych mórz, przebywa na pływających krach i niewielkich wysepkach.

Lęgi

Gnieździ się w dużych koloniach. Przystępuje do jednego lęgu w roku. Rozród odbywa się między październikiem a lutym. Gniazdo w zagłębieniu ziemi, zbudowane jest z kamieni. Pary mogą powracać do miejsc gniazdowania. Samica składa przeważnie dwa jasne jaja. Czas wysiadywania (na przemian przez oboje rodziców) wynosi od 32 do 38 dni. Po 2-3 tygodniach młode zbierają się w tzw. „żłobki”. Po dwóch miesiącach młode opuszczają gniazdo i stają się samodzielne. Dojrzałość płciową osiąga między trzecim a piątym rokiem życia. Żyje do 16 lat. Ma status zagrożenia najmniejszej troski (kategoria LC na liście IUCN).

Pokarm

W jego diecie znaleźć można bezkręgowce (skorupiaki) oraz kręgowce (ryby). Pokarm zdobywa nurkując. Jest świetnym pływakiem.