Świszcz - Marmot - opis, wygląd, występowanie
Ekologia.pl Wiedza Atlas zwierząt Strunowce Kręgowce Ssaki Gryzonie Wiewiórkowate Marmota Świszcz – Marmot
Indeks nazw
Szukaj lub wybierz według alfabetu
A B C D E F G H I J K L Ł M N O P Q R S Ś T U V W X Y Z Ź Ż

Świszcz – Marmot (Marmota monax)

Nazywana/y także: marmot
Świszcz, groundhog, Marmota monax
Spis treści

Wymiary/Budowa Marmota

Długość ciała 40-80 cm, ogona 10-15 cm, masa 2-6 kg, samców niekiedy do 7 kg. Sierść od szarobrązowej do czerwonobrązowej, wokół nosa biała. Włosy wełniste barwy szarej, ciemne stopy. Dzięki swemu ubarwieniu znakomicie zlewa się z otoczeniem. Ciemny, puszysty ogon.

Występowanie

Alaska, Kolumbia Brytyjska, prawie cała południowa Kanada. Na wschodzie Stanów Zjednoczonych sięga do Wirginii i Alabamy. Pierwotnie w lasach, rozpoczął zasiedlanie terenów otwartych w momencie, kiedy europejscy osadnicy wykarczowali duże powierzchnie lasów na wschodzie i środkowym wschodzie Ameryki Północnej, obecnie przede wszystkim na polach i wykarczowanych obszarach w pobliżu lasu. Jest gatunkiem związanym z rozwojem gospodarki rolnej i obecnie w wielu miejscach występuje liczniej niż w przeszłości, gdyż pola uprawne mogą wykarmić znacznie więcej zwierząt.

Tryb życia

Każdy osobnik żyje samotnie i nawet samotnie zimuje. Stojące najwyżej w hierarchii świszcze mogą stosunkowo swobodnie przemieszczać się po terytoriach innych zwierząt, podczas gdy niższe rangą osobniki rzadko odważają się wejść na obcy teren. Lubią słońce i są aktywne w ciągu dnia. Są również dobrymi pływakami i bez wysiłku wspinają się na drzewa, aby rozejrzeć się po okolicy lub uciekając przed niebezpieczeństwem. Do wrogów tego gatunku należą lisy, zdziczałe psy i niedźwiedzie czarne. Młode zwierzęta mogą być atakowane przez grzechotniki. Kopią nory głębokości do 1,5 m i sięgające 10 m długości. Główna komora mieszkalna ma często kilka wyjść. Znajduje się w niej gniazdo zbudowane z traw. Nigdy nie oddalają się zbytnio od swoich budowli. Opuszczone nory świszczy są często wykorzystywane przez szopy, skunksy, króliki, dydelfy lub lisy. W razie zagrożenia kłapią zębami, syczą, piszczą i warczą. Głosem ostrzegawczym jest wibrujący gwizd. Podczas snu zimowego zwijają się w kulę, a temperatura ich ciała spada blisko punktu zamarzania.

Odżywianie

Preferowane są przez niego uprawy koniczyny i lucerny.

Rozmnażanie i rozwój

Wiosną, natychmiast po przebudzeniu ze snu zimowego, samce odwiedzają samice w ich norach, a miesiąc później (przeważnie w kwietniu) rodzą się młode w liczbie 3-4, każde o masie 25-30 g. W lecie pierwszego roku życia potomstwo opuszcza rodzinę.

4.7/5 - (13 votes)
Default Banner Post Banner
Subscribe
Powiadom o
0 komentarzy
Inline Feedbacks
View all comments

Nie odchodź jeszcze!

Na ekologia.pl znajdziesz wiele ciekawych artykułów i porad, które pomogą Ci żyć w zgodzie z naturą. Zostań z nami jeszcze chwilę!