Węgorek jelitowy (Strongyloides stercoralis)

Występowanie

Węgorek jelitowy jest gatunkiem tropikalnym. Większość przypadków zakażenia pochodzi z Ameryki Południowej (głównie z Brazylii, Peru, Kolumbii, Wenezueli, Gujany, Surinamu i Gujany Francuskiej), Afryki (centralna i środkowo-zachodnia część kontynentu), Azji (Laos) i Papui-Nowej Gwinei. Rzadziej spotykany jest w innych ciepłych rejonach na całym świecie. Sporadycznie węgorzyca notowana jest w południowej Europie, USA i północnej Australii.

Budowa

Węgorek jelitowy jest niewielkim, kilkumilimetrowym nicieniem (należy do typu nicienie – Nematoda). Jego ciało jest wydłużone, na obu końcach zwężone. Zewnętrzną powłokę ciała stanowi wór skórno mięśniowy. Samice są większe od samców.

Biologia

Węgorek jelitowy w stadium dojrzałym jest pasożytem ssaków (między innymi człowieka i małp człekokształtnych). Większość życia przebywa w ciele człowieka. Jedynie larwy są zdolne do życia w glebie, gdzie czekają na możliwość wniknięcia do gospodarza. Istnieje kilka możliwości zarażenia. Poprzez kontakt z zainfekowaną glebą, ponowne wniknięcie do organizmu żywiciela (autoinfekcja) oraz przez przypadkowe połknięcie larw. Występuje przemiana pokoleń. Pokolenie rozdzielnopłciowe przebywa w glebie. Samica składa jaja, w których larwy są już częściowo rozwinięte. W odpowiednich warunkach (już po upływie kilku godzin) z jaj wylęgają się larwy rabditowe. W przypadku niekorzystnych warunków larwy przekształcają się w filariopodobne. W kontakcie ze skórą wnikają w nią, do naczyń krwionośnych, następnie do płuc, skąd wędrują do układu pokarmowego. W jelicie larwy dojrzewają w samice, które składają jaja. Z jaj rozwiną się larwy rabditowe. Część larw zostanie wydalona z kałem, gdzie przeobrażą się w pokolenie rozdzielnopłciowe. Pozostałe w jelitach larwy zmieniają się w larwy typu filariopodobne i rozpoczynają wędrówkę z naczyń krwionośnych do płuc, następnie wracają do jelita. Larwy te mogą również wydostać się z żywiciela do środowiska zewnętrznego.