Żagnica ruda (Aeshna isoceles)

Występowanie

Żagnica ruda występuje głównie w centralnej i południowo-wschodniej Europie. Na nielicznych stanowiskach spotykana jest w Europie Zachodniej i w północnej Afryce. W Polsce średnio liczna na nizinach, w górach nie występuje.

Budowa

Żagnica ruda jest ważką z rodziny żagnicowate (Aeshnidae). Głowa wyposażona jest w parę dużych, jasnozielonych oczu złożonych oraz w bardzo krótkie czułki. Aparat gębowy jest typu gryzącego. Ubarwienie ciała jest pomarańczowo brązowe. Po bokach tułowia znajdują się dwa żółtawe paski. Odwłok jest bardzo długi. Na drugim tergicie odwłoka występuje żółta plama, w kształcie trójkąta. Przez środek odwłoka biegnie ciemny pas. Odwłok zakończony jest przydatkami analnymi. Występują dwie pary przezroczystych skrzydeł, z czarnym użyłkowaniem (jedynie przy nasadzie pomarańczowe). Znamię skrzydłowe (pterostygma) jest pomarańczowe. Tylne skrzydła są zaokrąglone. Uda są brązowe. Stopy i golenie są czarne. Ubarwienie ciała u obu płci jest podobne. U larw występują wyjątkowo długie przydatki odwłokowe. Gatunkiem podobnym jest żagnica wielka (Aeshna grandis).

Biologia

Żagnica ruda zamieszkuje głównie wody stojące i wolno płynące z bogatą roślinnością przybrzeżną: rowy melioracyjne i przydrożne, stawy, oczka wodne, obszary bagienne, glinianki. Lata od maja do czerwca. Gatunek terytorialny. Prowadzi dzienny tryb życia. W spoczynku trzyma skrzydła rozpostarte szeroko na boki ciała. Przechodzi przeobrażenie niezupełne. Samica składa jaja na roślinność w wodzie. Rozwój larw ma miejsce w wodzie. Wylęg larw z jaj odbywa się po dwóch miesiącach. Cykl rozwojowy larw trwa 1-2 lata. Na liście IUCN ma status zagrożenia najmniejszej troski (kategoria LC). Zarówno dorosłe jak i larwy są drapieżne. Żywią się w główniej mierzę bezkręgowcami. Dorosłe polują na swoje ofiary w locie.