Żagnica wielka (Aeshna grandis)

Występowanie

Zasięg występowania żagnicy wielkiej rozciąga się od zachodniej Europy, przez Europę Centralną i Skandynawię po Centralną Azję (okolice Jeziora Bajkał).

Budowa

Żagnica wielka jest dużą ważką z rodziny żagnicowate (Aeshnidae). Jej ciało jest wydłużone. Barwa ciała czerwonobrunatna, z dwiema żółtymi kreskami. Na głowie znajduje się duża, wypukła para oczu złożonych o barwie brązowej, z niebieskim lub zielonym połyskiem. Czułki są krótkie. Narządy gębowe typu gryzącego. Odnóża kroczne brązowoczerwone. Odwłok zakończony jest przydatkami analnymi. Tułów dobrze rozwinięty. Odwłok jest bardzo długi. Posiada dwie pary żółtobrązowych skrzydeł, z rdzawym siatkowym użyłkowaniem. Pierwsza para skrzydeł jest smuklejsza. Występuje dymorfizm płciowy. U samców na grzbiecie odwłoka występują niebieskie plamki. U samic plamy są żółte do jasnoszarych. Larwy posiadają płaską głowę (maska), brązowy odwłok z kolcami i dobrze rozwinięte odnóża. Gatunkiem podobnym jest żagnica ruda (Aeshna isoceles).

Biologia

Żagnica wielka zamieszkuje różnorodne zbiorniki ze stojącą oraz wolno płynącą wodą: stawy, jeziora, sztuczne zbiorniki, kanały melioracyjne, zalane żwirownie. Preferuje zbiorniki z dużym udziałem powierzchni zarośniętej szuwarami. Spotykana głównie na terenach leśnych. Prowadzi dzienny tryb życia. Lata od czerwca do września. Samce są terytorialne. Przechodzi przeobrażenie niezupełne. Kopulacja odbywa się na roślinności. Samica składa pojedynczo jaja na obumarłą roślinność pływającą w wodach stojących lub płynących. Na wiosnę z jaja wylęgają się larwy. Larwy żyją w wodach stojących na roślinności. Rozwój trwa od 2 do 4 lat, w zależności od występowania. Dorosłe żywią się bezkręgowcami (owadami). Polują w powietrzu na swoje ofiary. Larwy tak jak postacie dorosłe są drapieżne. Na liście IUCN ma status zagrożenia najmniejszej troski (kategoria LC).