Lejkówka szarawa (Clitocybe nebularis)

Wstęp

Lejkówka szarawa to pospolity grzyb, który można łatwo rozpoznać. Większość atlasów informuje, że jest to grzyb niejadalny. Ale niektóre źródła podają, że lejkówkę szarawą można spożywać po odpowiednio długim gotowaniu.

Sezon

Występuje w okresie od września do listopada.

Występowanie

Lejkówka szarawa pojawia się w ściółce lasów liściastych i iglastych. Można ją znaleźć w próchnicy leśnej. Czasami grzyb ten rośnie w ogrodach i parkach. Bardzo często spotkać ją można w towarzystwie gąsówki fioletowawej. Najczęściej występuje dużymi grupami, tworzy również tak zwane czarcie koła.

Wygląd

Kapelusz lejkówki szarawej osiąga średnicę od 5 do 20 cm. U młodych owocników ma barwę białawo oszronioną, jest przy tym wypukły i mięsisty. U starszych owocników ma barwę szarobrązową lub popielatoszarą, staje się również niskołukowaty, a na końcu płaski.

Blaszki lejkówki szarawej na początku mają barwę białą, później przyjmują barwę żółtawą. U starszych okazów mogą pojawiać się na nich brązowe plamy. Są cienkie i gęste.

Trzon lejkówki szarawej osiąga wysokość 6-12 cm. W dolnej części ma maczugowato zgrubiały kształt. Jest włóknisty, posiada twardy miąższ. U młodych okazów trzon jest pełny, natomiast u  starszych pusty lub watowaty. Ma barwę płowoszarą.

Miąższ ma barwę białą, jest twardy i mięsisty, na przekroju jest niezmienny. Ma słodkawokwaskowaty smak i bardzo specyficzny zapach, który według jednych przypomina zapach mąki, a według innych pomarańczy. Atlasy grzybów podają, że jest to kombinacja tych dwóch zapachów z domieszką zapachu pleśni.

Zarodniki mają kształt eliptyczny, są gładkie. Kolor od białego do kremowego.

Lejkówka szarawa jest grzybem niejadalnym, ale nie trującym. W niektórych atlasach podaje się informacje o tym, że może być spożywana jedynie po obgotowaniu i odlaniu wody, w której się gotowała. W przeciwnym razie może powodować problemy gastryczne takie jak biegunki czy wymioty. Podaje się również, że grzyb ten ma właściwości mutagenne.

Zastosowanie

Lejkówka szarawa ze względu na właściwości mutagenne oraz ciężkostrawność w przypadku niewłaściwej obróbki nie zaleca się ich spożywać.