Monetka bukowa (Mucidula mucida (Schrad.) Pat.)

Wstęp

Monetka bukowa to niejadalny grzyb, który jest pasożytem lub saprotrofem.

Sezon

Manetka bukowa rośnie od czerwca do listopada.

Występowanie

Gatunek odnotowano w Azji Wschodniej, a dokładnie w Korei, Japonii i na Tajwanie. Występuje również w Europie. W Polsce jest gatunkiem rzadkim. Rośnie w parkach i lasach, głównie w lasach bukowych. Znaleźć go można w szczególności na martwych lub obumierających pniach buka.

Wygląd

Kapelusz monetki bukowej osiąga średnicę od 3 do 10 cm. U młodych okazów jest półkolisty, później staje się parasolowaty z tępym garbkiem. Brzeg ostry. Powierzchnia ma barwę białą lub białawą, u szczytu może mieć barwę ochrową lub przeświecającą. Podczas wilgotnej pogody jest śluzowaty, kleisty i lepki, natomiast podczas suchej jest przyjemny w dotyku – jedwabiście gładki i matowy.

Blaszki są szerokie, rzadkie i mają różną długość. Lekko zbiegają na trzon. Barwy białej. U młodych okazów są zakryte białą osłoną.

Trzon osiąga wysokość od 4 do 10 cm i grubość od 0,5-1 cm. Ma walcowaty kształt, u podstawy jest zgrubiały. W środku pełny, twardy, najczęściej wygięty. Na powierzchni jest gładki i lepki. Odcień biały, choć w dolnej części jest brązowawy lub oliwkowoszary. Jest kruchy, łamliwy.

Miąższ ma barwę białą, w kapeluszu jest miękki i cienki, natomiast w trzonie twardy, o włóknistej konsystencji. Nie posiada charakterystycznego zapachu, smak łagodny.

Zarodniki gładkie, bezbarwne, prawie kuliste. Wysyp zarodników biały.

Właściwości

Z grzybni monetki bukowej uzyskano mucydynę – specjalny antybiotyk, który jest składnikiem mucydermy. Środek ten używany jest to do leczenia chorób grzybiczych u ludzi.

Zastosowanie

Monetka bukowa ze względu na niewielkie wymiary i śluzowate, cienkomięsiste owocniki nie jest często zbierana.