Strzępiak ceglasty (Inocybe erubescens)

Wstęp

Strzępiak ceglasty jest grzybem trującym. W Polsce spotkać go można często.

Sezon

Występuje od maja do początku października.

Występowanie

Rośnie w lasach, parkach, na alejach, w zaroślach pod drzewami liściastymi – najczęściej znaleźć go można pod bukami, lipami, sosnami i dębami.

Wygląd

Kapelusz osiąga średnicę od 3 do 10 cm. Na początku ma kształt stożkowato-dzwonkowaty, później staje się spłaszczony i ma garbek na środku. Brzeg na ogół jest postrzępiony. Powierzchnia gładka i sucha. U młodych okazów jest biała lub bladokremowa, później jest pokryta ceglastoczerwonymi plamami. Stare owocniki stają się całkowicie brązowoczerwone lub brązowawe.

Blaszki są na początki białe, później stają się oliwkowobrązowe. Są szerokie i dość gęste. Po uciśnięciu przybierają czerwoną barwę. Na ostrzach blaszek  znajdują się cheilocystydy, które są jednak widoczne tylko pod mikroskopem.

Trzon osiąga wysokość od 5 do 20 cm i grubość od 0,8 do 2 cm. Ma cylindryczny kształt. W dolnej części jest rozszerzony. Jest pełny. Na powierzchni pokryty jest włókienkami, które mają barwę białawą, różową lub cynobrową. Przy szczycie jest oszroniony.

Miąższ ma łagodny smak i słaby, owocowy zapach. Kapelusz ma barwę białą, natomiast w trzonie jest różowawy.

Zarodniki jajowato-fasolowate. Wysyp zarodników ochrowobrązowy.

Właściwości

Strzępiak ceglasty jest grzybem śmiertelnie trującym – zawiera 500 razy więcej muskaryny niż muchomor czerwony. Już spożycie około 10-20 g surowego okazu może doprowadzić do zatrucia u osób dorosłych, natomiast u dzieci może doprowadzić do zatrucia śmiertelnego. Objawy zatrucia występuje po pół godzinie od spożycia. Zalicza się do nich nudności, wymioty, zawroty i bóle głowy, ślinotok, pocenie się, zaburzenia widzenia kolorów.

Zastosowanie

Ze względu na właściwości trujące nie ma żadnego zastosowania.