ołów
Ołów, Pb —
pierwiastek chemiczny z grupy węglowców o liczbie atomowej 82 i masie atomowej 207.19. Temperatura topnienia Tt = 327.43°C, temperatura wrzenia Tw = 1740°C, a gęstość 
= 11.33 g·cm-3. Jest metalem barwy szarej, ciężkim i łatwo topliwym. Silnie pochłania promieniowanie jądrowe (rentgenowskie i gamma). Najważniejszym związkiem ołowiu występującym w przyrodzie jest galena PbS. W Polsce złoża rud ołowiu występują na Górnym Śląsku. Ołów znajduje szerokie zastosowanie w licznych stopach, powodując ich utwardzanie. Służy do produkcji płyt akumulatorowych, barwników mineralnych (minia Pb3O4), osłon do kabli elektrycznych, komór do otrzymywania kwasu siarkowego. Do ważniejszych związków ołowiu należy czteroetylek ołowiu Pb(C2H5)4, stosowany w silnikach spalinowych jako środek przeciwstukowy (ciecz).
Ołów zaliczany jest do metali ciężkich o silnych właściwościach toksycznych. Emitowany jest do środowiska przez spaliny silników benzynowych, hutnictwo itp. Kumuluje się w niektórych roślinach, np. w sałacie, owocach i roślinach pastewnych. Uszkadza w organizmach żywych nerki, mózg, wątrobę, tkankę nerwową. Wywołuje anemię, zapalenie mózgu, neuropatię. Dopuszczalne stężenie ołowiu i jego związków w Polsce nie może przekraczać 0.0002 mg·m-3.
