Lew kontra tygrys

Chociaż tygrys szablozębny dysponował pokaźnymi kłami, był znacznie mniej agresywny niż kopalne lwy amerykańskie. To wnioski płynące z badań kopalnych wielkich kotów.

Zwykle w przyrodzie w obrębie tych gatunków, w których toczą się walki o samice, największe szanse na zwycięstwo, odstraszenie rywali i przekazywanie swoich genów mają samce duże i ciężkie. Następowanie po sobie wielu pokoleń takich walecznych samców powoduje, że w końcu regułą staje się, iż są one o wiele większe od partnerek. Taka różnica gabarytów płci występuje u większości dużych kotów jak tygrys czy lew.

Czy taka sama prawidłowość istniała także u kotów wymarłych, dociekała biolog z National Evolutionary Synthesis Center w Durham (USA), Julie Meachen-Samuels. Zajęła się badaniami dwóch kopalnych gatunków. Smilodon fatalis, zwany tygrysem szablozębnym, był dużym, drapieżnym kotem, występującym w Ameryce Północnej i Południowej ok. 1,6 mln – 10 tys. lat temu. Mniej więcej te same tereny zajmował też inny wymarły gatunek, zwany amerykańskim lwem (Panthera atrox). Ten potomek lwa jaskiniowego pojawił się około 35 tys. lat temu a wymarł 10 tys. lat temu. 

Zespół badaczy skupił się na analizie różnic w skamieniałych zębach. Badacze wykonali rentgen i pomiary żuchw i zębów 13 lwów amerykańskich i 19 tygrysów szablozębnych. Dane dotyczące amerykańskich lwów łatwo dały się zaklasyfikować do dwóch grup niezależnych od wieku: zwierzęta małe były samicami, a duże – samcami. Dla odmiany gabaryty tygrysów szablozębnych wydawały się zależeć jedynie od wieku zwierzęcia. W przyrodzie różnice wielkości płci bywają bardziej wyraźne u gatunków, w których samce przejawiają większą agresję.

Podobnie jak współczesny lew afrykański, jego amerykańscy krewniacy prawdopodobnie także żyli w grupach złożonych z 1-2 samców i kilku samic. Dymorfizm płciowy był jeszcze większy, niż u współczesnych lwów, podobne mogło być też ich zachowanie (m. in. zabijanie młodych innego samca, walki o przywództwo w stadzie). Tygrys szablozębny co prawda także żył w grupach, jednak osobniki obu płci były podobnej wielkości. Na mniej agresywny charakter tygrysów wskazują m. in. zaleczone złamania na niektórych znalezionych kościach, co sugeruje, że ranne osobniki były karmione przez resztę grupy.