Norka amerykańska nieproszonym gościem w „Ujściu Warty”

Badania dotyczące gatunków inwazyjnych w Parku Narodowym „Ujście Warty” wykazują, że norka amerykańska ma tam znakomite warunki do życia, a jej zagęszczenie jest jednym z największych w Europie. Nieduży ssak drapieżny z rodziny łasicowatych jest największym zagrożeniem dla ptaków.

W Parku, który jest jedną z największych ostoi ptactwa wodnego i błotnego w tej części Europy, monitoring norki amerykańskiej rozpoczęto w połowie lat 90. ub. wieku i prowadzony jest do dziś.

Wyniki ukazują, że populacja norki na tym terenie od kilku lat utrzymuje się na stałym, wysokim poziomie. Zagęszczenie wzdłuż cieków wodnych, gdzie norek jest najwięcej, wykazało występowanie aż 12 osobników na 10 km linii brzegowej i jest jednym z największych zagęszczeń stwierdzonych w Europie.

„Norka amerykańska stanowi poważne zagrożenie przede wszystkim dla gniazdujących tu ptaków wodnych i błotnych, których jaja stanowią dla niej łatwo dostępny łup. Narażone są także dorosłe ptaki: od niewielkich rozmiarów wróblowatych do gęgawy” – powiedziała Ewa Jędrzejewska.

Podczas badań stwierdzono, że norka amerykańska w dużym stopniu (do 60 proc. w sezonie lęgowym) odżywia się ptakami oraz ich jajami, co może mieć negatywny wpływ na sukces lęgowy ptaków występujących w „Uściu Warty”.

Szczególnie narażone na ataki norek są ptaki ściśle związanie ze środowiskiem wodnym, takie jak: łyska, kaczki np. krzyżówka czy też gęgawy – wynika z badań.

Od kilku lat w Parku Narodowym „Ujście Warty” prowadzone są próby ograniczenia liczebności norki amerykańskiej. Jej populacja jest jednak stale zasilana.

W pobliżu Parku znajdują się fermy futrzarskie, a ucieczki tych zwierząt są tam na porządku dziennym. Badania genetyczne wykazały, iż około 40 proc. populacji norki występującej w „Ujściu Warty” to uciekinierzy z ferm.

Norka została sprowadzona w latach 20–tych XX wieku do Europy w celach hodowlanych (przemysł futrzarski) i w krótkim czasie stała się problemem.

Jest zwinnym, inteligentnym oraz szybko dostosowującym się drapieżnikiem o szerokim spektrum pokarmowym. Dzięki tym cechom uciekinierzy z ferm hodowlanych wspaniale zaadoptowali się do życia na wolności doskonale dając sobie radę z nowym środowiskiem.