Hibernacja sprzyja szerzeniu się wścieklizny wśród nietoperzy

Gdy nadchodzi zima i szanse na upolowanie insekta są nikłe, nietoperze wchodzą w okres hibernacji. Wraz z nimi hibernuje także przyczajony wirus wścieklizny, który tylko czeka na nadejście wiosny, aby móc się rozprzestrzenić – wynika z badań opublikowanych w piśmie „Proceedings of the National Academy of Sciences”.

Jak informują biolodzy z Colorado State University, którzy prowadzili pięcioletnie obserwacje wśród mroczków brunatnych, zamieszkujących głównie Amerykę Północną, hibernacja spowalnia metabolizm, a co za tym idzie także progresję wścieklizny.

Dzięki temu zarówno nietoperz, jak i wirus przeżywają do wiosny. Wraz z końcem hibernacji, gdy samice nietoperzy wydają na świat potomstwo i przebywają w dużych koloniach, wirus „budzi się” i ma pole do popisu, zwłaszcza, że dookoła pełno jest młodych i podatnych na zakażenie osobników.

Stworzony przez biologów model matematyczny wskazuje, że istotne znaczenie ma długi okres inkubacji wirusa (czas od zakażenia do wystąpienia objawów choroby), dzięki czemu nietoperze nie umierają podczas hibernacji.

Wciąż mało wiadomo na temat tego, w jaki sposób wirusy są w stanie przetrwać w organizmie nietoperzy, nie powodując przy tym śmierci populacji – zauważa prowadzący badania Dylan George. Dlatego obserwacje te w pewnym sensie torują drogę badaniom nad strategiami innych wirusów, które mogą być groźne dla człowieka, jak występujący w Bangladeszu wirus Nipah (NiV) czy w Australii wirus Hendra (HeV).