Czy Nowa Zelandia będzie pierwszym krajem, który opodatkuje beknięcia krów i owiec

Nowa Zelandia przedstawiła plan opodatkowania beknięć owiec i bydła, aby rozwiązać problem jednego z największych źródeł gazów cieplarnianych w kraju. To byłby pierwszy kraj, który pobierałby opłaty od rolników za emisje metanu od hodowanych przez nich zwierząt.

Nowa Zelandia jest domem dla nieco ponad pięciu milionów ludzi, a także około 10 milionów bydła i 26 milionów owiec. Prawie połowa całkowitej emisji gazów cieplarnianych w kraju pochodzi właśnie z rolnictwa. Ponad 85% całkowitej emisji metanu w Nowej Zelandii pochodzi z dwóch źródeł rolniczych: żołądków zwierzęcych i odchodów zwierzęcych. U krów większość (95%) metanu jest wydychana, podczas gdy 5% jest emitowane przez wzdęcia. Zgodnie z projektem planu, sporządzonym przez przedstawicieli rządu i rolnictwa, rolnicy będą musieli płacić za emisje od zwierząt już od 2025 roku.

„Nie ma wątpliwości, że musimy zmniejszyć ilość metanu, który wprowadzamy do atmosfery, a skuteczny system opłat za emisje dla rolnictwa odegra w tym kluczową rolę” – powiedział minister ds. zmian klimatu Nowej Zelandii James Shaw. Ograniczenie emisji metanu „kupi nam czas”.

Plan obejmuje również zachęty dla rolników, którzy redukują emisje poprzez dodatki paszowe, czy sadzenie drzew.

Dochody z programu zostaną zainwestowane w badania, rozwój i usługi doradcze dla rolników – poinformowało krajowe ministerstwo środowiska.

„Nasze zalecenia umożliwiają zrównoważoną produkcję żywności i błonnika dla przyszłych pokoleń, jednocześnie odgrywając uczciwą rolę w spełnienia zobowiązań klimatycznych naszego kraju” – powiedział Michael Ahie, przewodniczący partnerstwa sektora surowcowego, He Waka Eke Noa.

Metan jest drugim, po dwutlenku węgla, najczęściej występującym gazem cieplarnianym. Na zeszłorocznej konferencji środowiskowej COP26 w Glasgow USA i UE uzgodniły ograniczenie emisji gazu o 30% do 2030 r. Ponad 100 krajów, w tym Nowa Zelandia, również podpisało się pod inicjatywą.

Jak emitowany jest metan? Około 40% CH4 pochodzi ze źródeł naturalnych, takich jak tereny podmokłe, ale obecnie większy udział pochodzi z różnych rodzajów działalności człowieka, od rolnictwa, np. hodowli bydła i ryżu, po wysypiska śmieci.