Borowik żółtopory (Caloboletus calopus (Pers.) Vizzini)

Borowik żółtopory jest grzybem niejadalnym, scharakteryzowany jako lekko trujący.

Borowik żółtopory rośnie w sezonie letnim i jesiennym.

Najczęściej borowika żółtoporego spotkać można w lasach liściastych i w górskich lasach iglastych. Lubi rosnąć pod dębami, świerkami i bukami. W niektórych regionach Polski występuje liczniej  –  na południu, w innych prawie się go nie spotyka.

Kapelusz borowika żółtoporego osiąga średnicę od 3 do 20 cm. Na początku ma półkolisty kształt, u starszych okazów przybiera kształt łukowaty. Barwa szarooliwkowa lub jasnobrązowa. Brzeg jest podwinięty, natomiast powierzchnia jest gładka i sucha, czasami tylko posiada lekkie pomarszczenia.

Rurki są długie. Na początku mają barwę żółtą, później stają się oliwkowe. Po uszkodzeniu lub zgnieceniu grzyb ten przybierają barwę błękitną, a w końcu siną.

Trzon osiąga wysokość od 3 do 15 cm oraz grubość od 2 do 5 cm. W górnej części jest żółty, natomiast u dołu pokryty jest siateczką, która przypomina delikatnie linie. Kształt u młodych okazów jest beczułkowaty, później przypomina walec lub maczugę. Jest gruby.

Miąższ ma barwę bladożółtą, później staje się brudno-szaro-żółty. Po przecięciu przybiera odcień niebieskozielony. Ma bardzo gorzki smak, nie posiada charakterystycznego zapachu.

Zarodniki wrzecionowate, bladożółtawe. Wysyp zarodników ochrowooliwkowy.

Borowik żółtopory jest grzybem trującym. Jego spożycie powoduje wystąpienie zaburzeń w przewodzie pokarmowym. Objawy pojawiają się w ciągu 20 minut od spożycia grzyba i mogą utrzymywać się do 48 godzin.

Borowik żółtopory ze względu na właściwości trujące nie ma żadnego zastosowania.