Skrzelopływka bagienna występuje w niewielkich zbiornikach wodnych za kołem polarnym. Spotykana zarówno na dalekiej północy Europy oraz Syberii, jak i Ameryki Północnej. Zamieszkuje również arktyczne archipelagi, m.in. Nową Ziemię, Ziemię Północną, wyspy Kanadyjskie. Poza obszarami arktycznymi jest reliktem w skandynawskich górach i Tatrach. W Polsce najprawdopodobniej wyginęła. Do 1968 roku występowała na jedynym, izolowanym stanowisku w Dwoistym Stawie Gąsienicowym. Przyczyną wyginięcia skrzelopływki przypuszczalnie było zarybienie pstrągiem Gąsienicowych stawów w latach 50-60 XX w.

1. Budowa
2. Biologia
3. Systematyka
4. Galeria zdjęć

Budowa

Ciało smukłe, wydłużone, pozbawione pancerza, z wyraźną segmentacją. Głowa stosunkowo duża. Oczy na słupkach. Dwie pary czułków. Ciało składa się z głowy, tułowia i odwłoku. Odnóża tułowiowe (11 par) służą do pobierania pokarmu, oddychania oraz do poruszania się. Tułów składa się z 11 segmentów. Odwłok zbudowany jest z 8 segmentów. Na telsonie występują widełki.

Biologia

Skrzelopływka bagienna zamieszkuje niewielkie okresowe zbiorniki wodne, stawki i jeziorka. Spotykany w toni wodnej jak i przy dnie. Przebywa stale w ruchu. Pływa grzbietem skierowanym w dół. Do życia potrzebuje specyficznych warunków, mianowicie okresowych i płytkich zbiorników które przemarzają do dna. Wylęg następuje między majem a czerwcem (w zależności od rozmieszczenia geograficznego). Okres larwalny trwa od 20 do 30 dni, po czym osiąga dojrzałość płciową. Do rozrodu przystępuje między lipcem a sierpniem. Okres rozrodczy trwa 34-45 dni. Samica składa ok 16-20 jaj (jaja przetrwalnikowe, odporne na niekorzystne warunki) do komory lęgowej. W październiku, gdy staw zamarza dorosłe osobniki giną. Niezbędnym warunkiem w rozwoju zarodkowym jest wysuszenie i przemarzniecie jaj. Ze złożonych jaj na wiosnę wykluwa się kolejne pokolenie. Żywi się materią organiczną i mineralną a także okrzemkami oraz plechą sinic, którą odfiltrowuje z wody.