Głowa szczygła jest czarno-biała z czerwoną plamą wokół dzioba. Grzbiet brązowy, kuper i brzuch białe, na skrzydłach szerokie żółte paski. Skrzydła i ogon czarne. Dymorfizm płciowy nie występuje. Osobniki młodociane są bardziej brązowe, podłużnie prążkowane, bez pstrego ubarwienia głowy.

1. Biotop
2. Występowanie
3. Lęgi
4. Pokarm
5. Systematyka
6. Galeria zdjęć

Biotop

Szczygieł zamieszkuje skraje lasów liściastych i mieszanych, łęgi nadrzeczne, parki, ogrody, sady, skupiska drzew w krajobrazie rolniczym.

Występowanie

Szczygieł występuje w Europie (bez północnej Skandynawii), Azji Mniejszej, części Azji Środkowej oraz w północnej Afryce. Populacje północne są wędrujące, zimują w pd., środkowej i zach. Europie oraz pd.-zach. Azji. W Polsce szczygieł jest średnio licznym ptakiem lęgowym, rozmieszczonym bardzo nierównomiernie. Na całym niżu spotyka się grupy zimujące.

Lęgi

Szczygieł wyprowadza 2 lęgi w roku, od połowy maja do początku lipca. Swoje misterne gniazdo buduje w rozwidleniu, przy końcu  bocznej gałęzi drzewa liściastego. Składa się ono z puchu roślinnego, wełny, suchych trawek, korzonków, a wyściółkę stanowi puch roślinny (często z nasion topoli), włosie i sierść. W zniesieniu jest 4-6 jaj, białych z rzadkimi czerwonymi plamkami. Samica wysiaduje przez ok. 2 tygodnie, a młode opuszczają gniazdo po 13-15 dniach. Kiedy już nie potrzebują opieki rodzicielskiej łączą się w stada.

Pokarm

Szczygły wyspecjalizowały się w wyjadaniu nasion z koszyczków kwiatowych dzikich roślin, zwłaszcza ostów i łopianów. Zimą jedzą także nasiona drzew (olch, brzóz). Swoje pisklęta karmią najczęściej małymi owadami (mszyce) i nasionami mniszka lekarskiego.