Szynszyla jest zwierzęciem futerkowym, należącym do rzędu gryzoni. Ma bardzo puszyste i miękkie, miłe w dotyku futerko, o szarej barwie, ciemniejszej na grzbiecie, jaśniejszej na bokach i brzuchu. Posiada ona również stosunkowo duże uszy oraz okrągłe, ciemne oczy. Na końcu jej dosyć masywnego ciała znajduje się długi i puszysty ogon. Długość ciała tego sympatycznego gryzonia wynosi od 20 do 40 cm, a masa ciała to około 1 kg.

1. Występowanie
2. Tryb życia
3. Odżywianie
4. Rozmnażanie i rozwój
5. Systematyka
6. Galeria zdjęć

Występowanie

Szynszyla naturalnie występowała w Ameryce Południowej, na terenie Chile, Boliwii oraz Peru. Zamieszkiwała ona tereny górzyste, szczególnie w Andach. Do Europy została sprowadzona po II wojnie światowej i od tej pory jest tu zwierzęciem hodowlanym, fermowym lub po prostu towarzyszącym. Niestety, ze względu na wiele walorów okrywy włosowej szynszyli, pozyskiwano je do produkcji futer. Stąd, w miejscu swojego pierwotnego i naturalnego występowania została ona uznana za gatunek wymarły, jednak odkryto kilka jej dzikich populacji w Andach, w latach 70. ubiegłego wieku. Od tamtej pory w zachodniej części Chile istnieje Narodowy Rezerwat Szynszyli, który objął tego gryzonia ścisłą ochroną gatunkową.

Tryb życia

Dzika szynszyla to zwierzę, które dużo czasu w ciągu dnia spędza w ruchu. Stąd, również te trzymane w klatkach potrzebują odpowiedniej przestrzeni i możliwości przejawiania tego naturalnego zachowania. Jeśli ktoś decyduje się na zakup szynszyli i utrzymywanie jej w domu jako zwierzę towarzyszące, powinien także zaopatrzyć się w wolierę lub klatkę, której minimalne rozmiary powinny wynosić 50x60x80 cm. Stosunkowo duże rozmiary klatki oraz zorganizowanie w niej pięterka, na które to bardzo ruchliwe zwierzę mogłoby się wspinać, z pewnością zapewni mu odpowiednią przestrzeń i swobodę ruchu. Warto także pamiętać o odpowiednim ustawieniu woliery w domu, nie w bezpośrednim sąsiedztwie kaloryfera oraz w miejscu, w którym zwierzę nie będzie narażone na przewianie. Szynszyla w swoim naturalnym środowisku życia odbywa również tzw. kąpiele piaskowe, podczas których tarza się w piachu, usuwając tym samym zanieczyszczenia ze swojego futerka – dlatego też w klatce należy zapewnić jej pojemnik z piaskiem, najlepiej duży, z szerokim dnem. Jest to gryzoń żyjący stadnie, zatem jeśli nie ma możliwości utrzymywania razem np. 2 – 3 szynszyli, trzeba pamiętać o tym, że należy temu społecznemu zwierzęciu poświęcić sporą ilość czasu i uwagi, by po prostu nie czuło się ono samotne.

Odżywianie

Szynszyle żyjące w Andach odżywiały się głównie roślinami górskimi. Dlatego, utrzymując to zwierzę w domu, warto podawać mu siano jako dodatek do jedzenia, potrzebuje ono bowiem najbardziej pokarmu bogatego w błonnik. Podawanie od czasu do czasu gałązek drzew owocowych zapewni temu gryzoniowi możliwość ścierania swoich zębów. Rynek zoologiczny oferuje wiele specjalistycznych, lepszych i gorszych jakościowo, karm przeznaczonych dla szynszyli. Warto jednak zwrócić uwagę także na pożywienie pochodzenia naturalnego, jak np. zielone i dojrzałe liście różnych roślin - słonecznika, pokrzywy, hibiskusa, jak również warzywa – papryka, marchew lub kalafior. Jako dodatek można również stosować suszone owoce. Warto natomiast unikać karm, które mają w swoim składzie produkty zbożowe poddane obróbce w wysokiej temperaturze, gdyż mogą utrudniać procesy trawienne.

Rozmnażanie i rozwój

Szynszyla osiąga dojrzałość płciową w wieku 9 – 12 miesięcy. Ciąża trwa około 110 dni, a w miocie rodzi się zwykle 2 – 5 młodych, rzadziej liczba ta sięga 8. Potomstwo powinno pozostać przy matce przynajmniej przez około 2 miesiące, ponieważ matka karmi je wówczas swoim mlekiem.