Aleksandretta obrożna (Psittacula krameri)

Wstęp

Ptak wielkości grzywacza. W kraju pojedyncze stwierdzenia, prawdopodobnie są to osobniki zbiegłe z niewoli. W locie dobrze widoczny długi, wąski ogon. Tworzy duże stada. Hałaśliwa.

Wygląd

Głowa zielona. Tęczówka oczna żółtawa. Obrączka oczna czerwona. Ciemny kantarek. Dziób mocno wygięty w dół, haczykowato zakończony. Górna szczęka jest czerwona, a dolna ciemna. Ubarwienie wierzchu i spodu ciała jaskrawozielono. Skrzydła długie, wąskie. Lotki są nieco ciemniejszej barwy. Ogon zielony, długi, spiczasty. Spod ogona jest jaśniejszy, zielonkawożółty. Nogi szarawe. Dymorfizm płciowy jest nieznaczny. Samce mają wąską, czarną (z przodu), przechodząca w różową (na karku), półobrożę na gardle. Od czarnej półobroży ciągnie się również niebieskawy pas do tyłu głowy. Półobroża łączy się z czarnym podgardlem. Samice mają jednolita szyję, bez półobroży albo z nieznacznie widoczną, jasnozieloną. Występuje w kilku odmianach barwnych (m.in. w zielonej, niebieskiej, żółtej oraz białej). Osobniki młodociane podobne do samic, choć mają jaśniejszą tęczówkę i dziób.

Występowanie

Zamieszkuje środkową Afrykę – pas na południe od Sahary. W Azji występuje w Pakistanie, Indiach, Bangladeszu i Birmie. Jako ptak ozdobny była introdukowana lub uciekła z niewoli w południowej Afryce, do Australii, na Hawaje na Bliski i Daleki Wschód oraz miejscami do Europy. Najdalej na północ rozmnażające się populacje tego gatunku znajdują się w Wielkiej Brytanii, Belgii i Holandii.

Biotop

Zamieszkuje różnorodne siedliska. Spotykana zarówno na terenach zalesionych, jak i na otwartych sawannach oraz terenach rolniczych.

Lęgi

Gnieździ się pojedynczo, bądź w niewielkich grupach, na drzewie, w dziupli. Samica składa od 2 do jasnych 6 jaj. Czas wysiadywania wynosi do 24 dni. Po półtora miesiącu od wyklucia młode opuszczają gniazdo, gdzie przez kolejne dwa tygodnie są jeszcze dokarmiane przez rodziców.

Pokarm

Żywi się pokarmem roślinnym, w postaci nasion, orzechów, owoców, pąków.