Chełbia modra (Aurelia aurita)

Występowanie

Chełbia modra uważana jest jako gatunek kosmopolityczny występujący w niemal wszystkich wodach słonych świata z wyjątkiem wód arktycznych. Na półkuli północnej zasięg gatunku sięga dalej na północ (ok. 70ºN) niż na południowej na południe (ok. 40ºS). Współczesne analizy morfologiczne i molekularne sugerują większe zróżnicowanie gatunkowe w rodzaju Aurelia niż dotychczas uważano. Prawdopodobnie zasięg występowania gatunku chełbi modrej występującego w Bałtyku obejmuje zasięgiem wyłącznie północny Atlantyk.

Budowa

Chełbia modra należy do gromady krążkopławy (Scyphozoa). Meduza ma talerzowany kształt. Typowe meduzy cechuje symetria czteropromienista. Jej ciało jest przejrzyste, z czterema podkowiastymi, różowymi (u samic) lub białymi (u samców) gonadami. Na brzegu tarczy występują liczne, krótkie, bez parzydełek ramiona. Posiada cztery płaty gębowe. Polipy są niewielkie, osiągają do kilku milimetrów.

Biologia

Chełbia modra występuje głównie w górnej warstwie wód słonych. Najczęściej spotykana jest w wodach przybrzeżnych, zatokach i w pobliżu ujścia rzek. Występuje u niej przemiana pokoleń, składająca się ze stadium polipa (gdzie zachodzi rozmnażanie bezpłciowe) i stadium meduzy (rozmnażanie płciowe). Późną zimą lub na wiosnę polip zaczyna się dzielić. Osiadły scyfopolip rozmnaża się przez strobilizacje (rozmnażanie bezpłciowe), w wyniku której wytwarzają się efiry (młode meduzy). Młode meduzy dojrzewają i następnie rozmnażają się płciowo (przy średnicy ciała 12-20 cm). Rozmnażanie płciowe odbywa się na jesień. Osobniki żeńskie wytwarzają komórki jajowe. Osobniki męskie produkują plemniki. Po zapłodnieniu tworzy się larwa (planula), która osiada na dnie. Z planuli powstaje polip. Cykl rozmnażania rozpoczyna się od nowa. Chełbia modra żywi się planktonem (mięczakami, skorupiakami, okrzemkami). Zimuje w stadium polipa.