Diuka białogardła (Diuca diuca)

Diuka białogardła, znana również jako diuka i piskliweczka, to gatunek małej wielkości ptaka zamieszkujący Amerykę Południową. Należy do rodziny tanagrowatych (Thraupidae), do której zalicza się ponad 380 gatunków ptaków występujących w strefie tropikalnej oraz subtropikalnej Ameryki Północnej i Południowej. W obrębie tego gatunku wyróżnia się cztery podgatunki, a każdy z nich zamieszkuje inny obszar. Diuka białogardła nie jest obecnie zagrożona wyginięciem.
Występowanie
Diuka białogardła występuje naturalnie tylko i wyłącznie na terenie Ameryki Południowej, stamtąd też pochodzi. Można ją spotkać w Argentynie, Boliwii, Brazylii, Chile oraz Urugwaju. Poszczególne podgatunki różnią się miejscami występowania. Diuka większa (D. diuca diuca) zamieszkuje środkowe i południowo-środkowe Chile oraz zachodnią Argentynę; diuka mniejsza (D. diuca minor ) występuje z kolei w środkowej i południowej Argentynie oraz południowym Chile. W Boliwii można spotkać inny podgatunek – D. diuca crassirostris. Ostatni z nich (D. diuca chiloensis) występuje na archipelagu Chiloé, czyli wyspach w pobliżu Chile.
Wygląd
Diuka białogardła jest niewielkim ptakiem. Długość ciała wraz z ogonem wynosi od 16 do 18 cm. Masa ciała wynosi zazwyczaj od 25 do 41 g. Nie widać wyraźnego dymorfizmu płciowego między samcami a samicami, jeśli chodzi o wymiary, są one zbliżone u obu płci, ale różnią się one upierzeniem. Diuka białogardła jest drobnym, smukłym ptakiem o szaro-cynamonowym upierzeniu. Ma niebyt długie, chude nogi o ciemnoszarej, prawie czarnej barwie. Dziób jest szary, krótki i gruby. U samców pióra na wierzchu ciała są szaro-cynamonowe. Brzuch i głowa jest również szara, ale gardło ma biały kolor, jak wskazuje polska nazwa garunkowa – „białogardła”. Na brzuchu widać także białą plamę w kształcie litery „V”. Spód kupra jest cynamonowo-brązowy. Lotki drugorzędowe, część pokryw skrzydłowych oraz ogon ma brązowe i popielate zabarwienie. Oczy są niewielkie i czarne, a pod oraz nad nimi widać białe smugi. Upierzenie samic jest jaśniejsze i bardziej brązowe.
Biotop
Diuki białogardłe żyją w parach lub, rzadziej, w niewielkich grupach od trzech do pięciu osobników. Ich naturalnym siedliskiem są obszary subtropikalne i tropikalne. Można je spotkać w wilgotnych lasach tropikalnych oraz gęstych buszach, nawet na dużych wysokościach. Przebywają także na polach uprawnych i w ogrodach.
Rozród
Sezon rozrodczy diuk białogardłych trwa od września do października. Występują u nich rytuały godowe, gdy samce próbują przypodobać się samicom, śpiewając i prezentując swoją zwinność w powietrznym tańcu. Samice budują owalne gniazda, które są dobrze ukryte pomiędzy gałęziami. Samica w jednym lęgu składa od trzech do pięciu jaj. Samiec opiekuje się samicą i karmi ją podczas wysiadywania jaj. Po wykluciu piskląt zajmują się nimi oboje rodzice. Ptaki wymieniają się podczas pełnienia tej funkcji, gdy jedno pilnuje młodych i broni gniazda, drugie dostarcza pożywienie. Ptaki te komunikują się za pomocą sygnałów dźwiękowych. Pieśni diuk białogardłych są niezbyt skomplikowane. Głos tych ptaków jest bardzo wysoki i piskliwy, co oddano w polskiej nazwie potocznej – piskliweczka.
Odżywianie
Diuki białogardłe są wszystkożerne. Jedzą głównie owady, owoce i nasiona. Spijają także nektar kwiatów.
Biologia
Diuka białogardła nie jest obecnie zagrożona wyginięciem. Liczebność populacji tego gatunku nie jest znana, ale szacuje się ją na ponad 10 tysięcy dorosłych osobników na wolności. Diuka białogardła ma status gatunku najmniejszej troski według Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody (IUCN). Populacja jest stabilna i nie obserwuje się tendencji spadkowej.