Dławigad indyjski (Mycteria leucocephala)

Wstęp

Ptak nieznacznie mniejszy od bociana białego (Ciconia ciconia). Jest gatunkiem bliskim zagrożenia (kategoria NT na liście IUCN ). Osiadły. Nie należy do rodzimej awifauny. Gatunkiem podobnym jest dławigad afrykański. Ptak towarzyski, żyjący w dużych grupach.

Wygląd

Tęczówka oczna niebieskoszara. Na licu pomarańczowa skóra. Dziób długi, żółtawy, nieco zgięty ku końcowi. Szyja długa, biała. Ubarwienie większości ciała białe. Na Piersi czarna przepaska. Lotki czarne, z zielonkawym połyskiem. Na pokrywy czarno-biały wzór. Pióra skrzydeł z jasnoróżowym zabarwieniem. Ogon ciemny, zielonkawo połyskujący. Nogi długie, różowe. Brak wyraźnych różnic między samcem a samicą, choć samce są nieco większe. W szacie godowej ubarwienie ciała staje się intensywniejsze. Osobniki młodociane są jasnobrązowe, skóra na głowie matowo żółta.

Występowanie

Dławigad indyjski zamieszkuje Indie, Sri Lankę, Pakistan, Bangladesz, Birmę, Tajlandię, Kambodżę i Wietnam. Głównie osiadły lub koczuje w pobliżu miejsc gniazdowania. Poza okresem lęgowym spotykany jest na obszarze sąsiadujących krajów południowej Azji.

Biotop

Występuje na otwartych terenach podmokłych: bagnach, rozlewiskach, płytkich zbiornikach wodnych, zalanych polach uprawnych. Do gniazdowania wymaga obecności luźnych zadrzewień i pojedynczych drzew, głównie tamaryndowca.

Lęgi

Gatunek monogamiczny. Gnieździ się w wielogatunkowych koloniach na drzewie. Gniazdo zbudowane jest z gałęzi, a wyścielone jest liśćmi. Przystępuje do jednego lęgu w roku. Samica składa 3-5 jaj. Czas wysiadywania (przez oboje rodziców) wynosi 27-32 dni. Po 60-70 dniach młode zyskują umiejętność lotu. Po około trzech miesiącach stają się w pełni niezależne. Oboje partnerzy pełnią opiekę nad potomstwem. Dojrzałość płciową osiąga w czwartym roku życia.

Pokarm

Pożywia się zwierzętami kręgowymi (rybami, płazami, gadami) oraz bezkręgowcami (skorupiakami, mięczakami, owadami). Pokarm chwyta sondując dziobem płytką wodę.