Dzięcioł zielonosiwy (Picus Canus)

Samce dzięcioła zielonosiwego bębnią z upodobaniem. Z całej siły uderzają dziobem w drzewa i jego gałęzie, w taki sposób, że powstaje charakterystyczny, wibrujący dźwięk. W jakim celu? Dzięcioły informują w ten sposób o zajęciu danego terytorium.

Wygląd

Dzięcioły zielone i zielonosiwe są gatunkami bliźniaczymi – pochodzą od jednej populacji rozdzielonej podczas ostatniego zlodowacenia. Ten pierwszy ma szarą główkę i jest trochę mniejszy. Jego grzbiet jest szarozielony, a kuper ma zielonożółte akcenty. Samiczka dzięcioła zielonosiwego nie posiada czerwonej plamki na czole. Młode są podobne do rodziców.

Biotop

Dzięcioł zielonosiwy upodobał sobie lasy liściaste i mieszane w pobliżu otwartych terenów. Preferuje buczyny, olsy, lasy bukowo-jodłowe. Z rzadka natomiast pojawia się w borach. Zdarza się, że gniazduje w kompleksach parkowych i ogrodach.

Występowanie

Dzięcioły zielonosiwe zamieszkują tereny od zachodniej Francji aż po Ural. Ich areał lęgowy rozciąga się od Europy po wschodnią Azję. Pojawia się w Chinach, Japonii i na Tajwanie. W Polsce dzięcioł zielonosiwy jest rozproszony i skrajnie nieliczny. Jego legowiska znajdują się przede wszystkim na Śląsku i w Małopolsce. Można go spotkać także na Lubelszczyźnie, Kielecczyźnie i południowym Mazowszu. Liczbę par ocenia się na 2 do 3 tys.

Lęgi

Dzięcioł zielonosiwy gniazduje w dziuplach – potrafi sam je wykuwać. Składa jaja od połowy maja do połowy kwietnia (7-9 sztuk). Lęgi mają miejsce raz do roku.

Pokarm

Dzięcioł zielonosiwy żywi się głównie mrówkami i ich poczwarkami. Zbiera je specjalnie do tego przystosowanym (lepkim) językiem. Nie gardzi też owocami (jagody) i chętnie przesiaduje przy karmnikach.