Gęś tybetańska (Anser indicus)

Wstęp

Nieco mniejsza od gęgawy. Do polski rzadko zalatuje, głównie są to ptaki zbiegłe z niewoli.

Wygląd

Upierzenie ciała jasne. Ma charakterystyczne dwie, czarne pręgi na głowie (na wysokości brwi oraz pod policzkiem), po których łatwo ją rozpoznać. Wąskie, białe pasy na bokach szyi. A wzdłuż tyłu szyi ciągnie się czarny pas. Podgardle i gardło białe. Przód szyi oraz pierś szare. Tęczówki oczu ciemne. Dziób oraz nogi żółte. Po za tym dziób niezbyt duży, z czarnym zakończeniem. Skrzydła szarawe, z ciemnymi zakończeniami lotek. Kuper jasny. Dymorfizm płciowy u tego gatunku niewidoczny. Samce nieznacznie większe. Osobniki młode częściowo ubarwieniem przypominają dorosłe, nie mają jednak czarnych pręg na głowie. Dodatkowo nogi są u nich nieco ciemniejsze.

Występowanie

Gniazduje w środkowej Azji: południowej Mongolii i zachodnich Chinach, Kazachstanie i Kirgistanie. Zimuje w Indiach, Pakistanie, Bangladeszu i Nepalu.

Biotop

Występuje na terenach górskich blisko rzek, jezior, terenów podmokłych i mokradeł.

Lęgi

Gnieździ się kolonijnie, w pobliżu rzek, jezior. Gniazdo na ziemi, wyścielone jest puchem. Lęgi rozpoczyna pod koniec maja. Samica składa przeważnie od 4 do 6 (maksymalnie 8) jasnych jaj. Wysiadywanie trwa około 30 dni. Młode szybko stają się samodzielne, opuszczają gniazdo po dwóch dniach od wyklucia. Dojrzałość płciową osiąga w drugim bądź trzecim roku życia.

Pokarm

Ptak ten żywi się głównie pokarmem roślinnym, w postaci: liści, łodyg, korzeni, traw, nasion, owoców. Rzadziej pożywia się pokarmem zwierzęcym (owadami, skorupiakami, mięczakami). Pokarm zdobywa na lądzie jak i w wodzie.