Gładzica (Pleuronectes platessa)

Występowanie
Gładzica występuje w wodach słonych północnej Europy. Jej zasięg rozciąga się od Morza Białego, przez wybrzeża Norwegii, wybrzeża Islandii, Morze Północne, Bałtyk, wody Wysp Brytyjskich po zachodnie wybrzeża Europy Kontynentalnej. Doniesienia od występowaniu Gładzicy w Morzu Śródziemnym są prawdopodobnie związane z błędną identyfikacją gatunku.
Budowa zewnętrzna
Gładzica należy do rodziny flądrowate (Pleuronectidae). Jej ciało jest asymetryczne, prawoskrętne, owalne, silnie spłaszczone. Barwa górnej części ciała brązowa bądź oliwkowobrązowa, w charakterystyczne pomarańczowe lub czerwonawe plamy. Drugi bok ciała (część spodnia) jest białawy. Głowa jest mała. Oczy osadzone są blisko siebie, położone na górnej stronie ciała. Za nimi znajduje się kostne zgrubienie. Otwór gębowy jest mały. Łuska pokrywająca ciało drobna. Płetwa grzbietowa jest długa, sięga od oka do trzonu płetwy ogonowej. Płetwa odbytowa podobnie jak grzbietowa długa, sięgająca do trzonu ogona. Płetwy brzuszne przesunięte do przodu.
Biologia
Gładzica zamieszkuje płytkie, chłodne wody morskie do 100 m głębokości (zwykle od 10 do 50 m). Spotykana głównie w wodach o dnie piaszczystym, mulistym lub żwirowym. Prowadzi nocny, przydenny tryb życia. Dzień spędza w ukryciu, zagrzebana w podłożu. Do rozrodu przystępuje od grudnia do czerwca. Samica składa do 300 tys. ziaren ikry. Ikra i larwy są pelagiczne. Wylęg następuje po dwóch-trzech tygodniach. Początkowo larwy charakteryzują się symetryczną budową ciała, jednak w trakcie dalszego rozwoju ich ciało ulega przeobrażeniu. Po około 8 tygodniach larwy przechodzą metamorfozę. Samice osiągają dojrzałość płciową między czwartym a piątym rokiem życia. Samce dojrzewają wcześniej, między drugim a trzecim rokiem życia. Gładzica jest rybą długowieczną, żyje do 50 lat. Jest gatunkiem o dużym znaczeniu w rybołówstwie. Ma status zagrożenia najmniejszej troski (kategoria LC na liście IUCN). Gładzica żywi się dennymi bezkręgowcami (mięczakami, skorupiakami i pierścienicami).