Jeleń wschodni (Cervus nippon)

Wymiary/Budowa

Zwykle długość ciała jelenia wschodniego wynosi ok. 1,5 m, wysokość około 85 cm. Niektóre podgatunki mogą być nieco większe. Latem jest umaszczony kasztanowato z podłużnymi szeregami białych plamek, zimą jednolicie szarobrązowy. Z tyłu pośladków nosi talerz (zwany też lustrem)  – dużą łatę białej, czarno obrzeżonej sierści.

Występowanie

Jeleń wschodni zamieszkuje południowe Chiny, Japonię, Koreę, Mandżurię i rejony nad Amurem. W Japonii zostały już przed kilkuset laty oswojone i hodowane. W Europie szczególnie licznie gatunek ten został wprowadzony w Wielkiej Brytanii, Francji, Danii i Niemczech. W byłym Związku Radzieckim gatunek ten wprowadzano w celu zwiększenia ilości dziczyzny, ale też ze względu na „panty”. Jest to świeżo odrastające poroże pokryte skórą, stanowiące poszukiwany środek leczniczy w medycynie chińskiej. Obecnie uzyskuje się je na specjalnych fermach. Z powodzeniem gatunek ten introdukowano w Australii, na Nowej Zelandii, w Ameryce Południowej i na Madagaskarze. Zamieszkuje prześwietlone lasy liściaste, lasy mieszane, rozległe parki na nizinach i niewysokich położeniach górskich. Swój sukces w dużym stopniu zawdzięcza odporności na surowe warunki zimowe. Być może przyczynia się do tego również pośrednia wielkość, pomiędzy małym jeleniem a dużą sarną.

Tryb życia

Pod względem organizacji życia społecznego jeleń wschodni przypomina inne średniej wielkości gatunki jeleniowatych. Jest aktywny w ciągu dnia i nocą. Pozostaje raczej pod osłoną drzew, starając się unikać otwartych przestrzeni. Szybko się męczy podczas pościgu i mogą być dla niego groźne wałęsające się psy.

Odżywianie

Podobnie jak inne jelenie, jeleń wschodni jest wyłącznie roślinożerny, jednak bardziej wymagający w wyborze pokarmu od jelenia szlachetnego, gdyż słabiej przyswaja twarde tkanki roślinne.

Rozmnażanie i rozwój

Okres godowy jelenia wschodniego rozpoczyna się pod koniec października i trwa przez cały listopad. Do zachowań godowych samców należy wydawanie specyficznych odgłosów: przeciągłych, wznoszących się i opadających świstów, kończących się chrząkaniem. Ciąża trwa 7 miesięcy, występuje opóźnienie implantacji zarodka. Samica wydaje na świat z reguły jedno młode. W pierwszych dniach pozostają one w ukryciu, chociaż są już w stanie podążać za matką. Po kilku tygodniach ssania cielęta przestawiają się na pokarm roślinny. Młode samce są wypędzane z grupy zazwyczaj w wieku dwóch lat, natomiast samice pozostają ze stadem.