Kałamarnica kolosalna (Mesonychoteuthis hamiltoni)

Występowanie
Kałamarnica kolosalna występuje w oceanach półkuli południowej. Zamieszkuje głównie rejony arktyczne rzadziej zapuszczając się w regiony umiarkowane i podzwrotnikowe. Młode osobniki bywają spotykane dalej na północ niż starsze. Najdalej na północy kałamarnica kolosalna obserwowana jest w wodach południowej Afryki, Ameryki Południowej i Nowej Zelandii.
Budowa
Kałamarnica kolosalna należy do rzędu kałamarnice (Teuthida). Jej ciało składa się z głowy, worka trzewiowego oraz nogi przekształconej w ramiona i lejek. Posiada dziesięć ramion (w tym dwa ramiona są dłuższe od pozostałych) uzbrojonych w haczyki. Otwór gębowy wyposażony jest w rogowy dziób. Barwa ciała od białej po różową. Płaszcz jest szeroki, na nim znajdują się płetwy. Samice osiągają większe rozmiary ciała od samców.
Biologia
Mimo ogromnych rozmiarów kałamarnicy kolosalnej niewiele wiadomo na temat biologii tego gatunku. Pierwszy opis pochodzi od Robson’a z roku 1925. Został sporządzony na podstawie fragmentów macek znalezionych w żołądku kaszalota. Dotychczas opisano zaledwie kilkanaście osobników. Kałamarnica kolosalna zamieszkuje zimne wody oceaniczne na dużych głębokościach. Dorosłe kałamarnice prawdopodobnie zamieszkują wody głębsze niż 2200 m. Młodsze spotykane są w nieco płytszych wodach – do 1000 m głębokości. Kałamarnica kolosalna na liście IUCN ma status zagrożenia najmniejszej troski (kategoria LC). Największymi wrogami dla nich są kaszaloty. Kałamarnica kolosalna jest organizmem rozdzielnopłciowym. Zapłodnienie jest wewnętrzne. Potencjalną płodność oszacowano na 4,2 miliony oocytów. Kałamarnica kolosalna jest drapieżna. Swoje ofiary wypatruje a następnie chwyta je dwoma wydłużonymi ramionami. Podstawę jej diety stanowią ryby, ponadto poluje na inne kałamarnice. Ma bardzo wolne tempo metabolizmu.