Kumak górski (Bombina variegata)

Niepozorny płaz zasiedlający zbiorniki wodne w górach i na pogórzu, podobnie jak nizinny kuzyn ma jaskrawo ubarwiona spodnią stronę ciała.

Wygląd

Kumak górski to niewielki płaz o silnie spłaszczonym ciele i dobrze rozwiniętych błonach pławnych na tylnych kończynach. Skóra grzbietu z licznymi gruczołami śluzowymi i jadowymi. Ubarwienie grzbietu, podobnie jak u nizinnego krewniaka jest niepozorne, zazwyczaj to kombinacja różnych odcieni szarego, brązowego i oliwkowego. Strona brzuszna kontrastowa, na ciemnopopielatym tle  szereg rozlanych, cytrynowożółtych plam. Jest to cecha umożliwiająca odróżnienie go od  blisko spokrewnionego kumaka nizinnego, chociaż na wspólnych terenach występowania spotykane są mieszańce międzygatunkowe, o pośrednich cechach ubarwienia spodniej strony ciała.

Występowanie

Kumak górski spotykany jest w górzystych i wyżynnych rejonach Europy środkowej oraz zachodniej a także na Bałkanach. Przeważnie zasiedla tereny lezące powyżej 300 m n.p.m. a w górach dochodzi niekiedy do 1700 m n.p.m. W Polsce spotykany w Karpatach i w Sudetach a także w niektórych stawach w Dolinie Gąsienicowej w Tatrach.

Środowisko i tryb życia

Kumak górski podobnie do swojego nizinnego kuzyna, jest silnie związany z woda. Zasiedla nie tylko stawy czy jeziora ale nawet koleiny wypełnione wodą czy też głębsze kałuże. Nie jest wrażliwy na stan czystości wody, stąd bywa spotykany chociażby w rowach melioracyjnych gdzie spływają ścieki z okolicznych pól i gospodarstw. Na lądzie spotykany sporadycznie, jedynie w trakcie deszczu lub gdy zasiedlany zbiornik wysechł i poszukuje nowego. Zimuje na lądzie, jak inne płazy w głębokich norach, jamach czy też w rozpadlinach pod korzeniami. Wodę opuszcza we wrześniu lub w październiku, by wrócić do niej wraz z wiosną następnego roku. Aktywność uzależniona od temperatury otoczenia, w okresie lata często jest aktywny całą dobę.
 

Rozmnażanie

Kumak górski okres godowy rozpoczyna wiosną i w zależności od panujących warunków może trwać nawet kilka miesięcy. Samica składa jaja w pakietach przyklejanych do roślin wodnych, przy czym następuje to przeważnie w trakcie deszczu. Jako gatunek ciepłolubny preferuje odpowiednio wysoką temperaturę wody, dlatego w Polsce do godów najczęściej dochodzi dopiero w maju. Po kilku dniach wylegają się kijanki, które żerują do wczesnej jesienią a następnie się przeobrażają.

Pokarm