Makrela (Scomber scombrus)

Występowanie

Makrela zamieszkuje wody północnego Atlantyku: od północno-wschodnich wybrzeży Ameryki Północnej po wybrzeża zachodniej Europy, Bałtyk, Morze Śródziemne i Czarne oraz północno-zachodnią Afrykę.

Budowa zewnętrzna

Makrela posiada oczy duże, z powiekami tłuszczowymi. Wokół oczodołu znajduje się pierścień kostny. Pysk spiczasty. Otwór gębowy szeroki, o położeniu końcowym. Ciało wrzecionowate i wydłużone. Grzbiet jest niebieskawy bądź zielonkawy. Spód srebrzysty. Od grzbietu, aż po boki ciała rozciągają się ciemne pasy. Łuski pokrywające ciało drobne. Dwie, znacznie od siebie oddalone płetwy grzbietowe. Pierwsza z nich posiada od 10 do 13 kolców, druga od 11 do 13 miękkich promieni. Dodatkowo za drugą płetwą grzbietową znajduje się 5 mniejszych płetw. Płetwa odbytowa zaczyna się na wysokości drugiej płetwy grzbietowej, a także ją przypomina wielkością i kształtem. Płetwa ta posiada 1 kolec oraz 11-13 miękkich promieni. Trzon ogona wąski, posiada dwa kile. Płetwa ogonowa głęboko wcięta.

Biologia

Makrela występuje w chłodnych i umiarkowanych wodach słonych. Odbywa wędrówki sezonowe. W zimie przebywa w toni wodnej w miejscach o dużych głębokościach, na wiosnę wędruje bliżej brzegu, gdzie spotykana jest przy powierzchni. Zwykle przebywa na głębokości między 0-200 m, maksymalnie do 1000 m. Aktywna w dzień. Żyje w dużych ławicach. Do rozrodu w zależności od rozmieszczenia przystępuje od marca do lipca. Tarło jest porcyjne. Samica składa od 200 tys. do 450 tys, ziaren ikry. Jaja oraz larwy są pelagiczne. Średnica ikry wynosi od 0,9 do 1,4 mm. Wylęg następuje po upływie ok. 6 dni. Larwa po wylęgu mierzy od 3,5 do 4,2 mm. Dojrzałość płciową osiąga w drugim bądź w trzecim roku życia (przy długości ciała 30 cm). Dożywa do ok. 20 lat. Ma status zagrożenia najmniejszej troski (kategoria LC na liście IUCN). Żywi się zooplanktonem, mięczakami, skorupiakami oraz innymi rybami i ich larwami.