Miruna nowozelandzka (Macruronus novaezelandiae)

Występowanie
Miruna nowozelandzka występuje w wodach przybrzeżnych południowej Australii, wokół Tasmanii i w Nowej Zelandii. Największe zagęszczenie osobników tego gatunku obserwuje się w Cieśninie Bassa i w pobliżu Tasmanii.
Budowa zewnętrzna
Miruna nowozelandzka należy do rodziny Morszczukowate (Merlucciidae). Ciało jest wydłużone, dwubocznie spłaszczone, zwężające się ku końcowi. Strona grzbietowa jest srebrzysta, z niebiesko- zielonym lub fioletowym połyskiem. Boki oraz spód ciała są nieco jaśniejsze, srebrzystobiałe. Głowa jest duża. Oczy są stosunkowo duże. Otwór gębowy jest szeroki. Pysk jest spiczasty. Dolna szczęka jest nieznacznie wysunięta przed szczękę górną. Występują dwie płetwy grzbietowe. Pierwsza z nich jest krótsza i wyższa, z 12-13 sztywnymi promieniami. Druga jest długa i niska, posiadająca 96-106 miękkich promieni. Między nimi znajduje się niewielka przerwa. Druga płetwa grzbietowa złączona jest z płetwą odbytową i płetwą ogonową. Płetwa odbytowa posiada 89-93 miękkie promienie. Płetwy są ciemnoniebieskie. Łuski pokrywające ciało są drobne, cykloidalne.
Biologia
Miruna nowozelandzka zamieszkuje oceaniczne wody w klimacie umiarkowanym na głębokościach do około 700 m. Dorosłe osobniki zwykle przebywają przy dnie. Młode miruny poza wodami oceanicznymi są spotykane w pobliżu ujścia rzek i w płytkich wodach blisko wybrzeży. Miruna nowozelandzka jest rybą drapieżną. Pożywia się w głównej mierze mniejszymi rybami (z rodziny świetlikowatych) oraz skorupiakami i kałamarnicami. Do rozrodu przystępuje od czerwca do sierpnia. Samica składa do miliona ziaren ikry. Średnica jaj wynosi 1 mm. Złożona ikra unosi się swobodnie w wodzie. Wylęg następuje po 55-60 godzinach. Larwy są pelagiczne. Miruna nowozelandzka żyje maksymalnie do 25 lat. Gatunek o dużym znaczeniu w rybołówstwie.