Pawica atlas (Attacus atlas)

Wielkość motyli można mierzyć na dwa sposoby; albo przez długość skrzydeł, albo ich powierzchnię. Rekordzistą w tej drugiej kategorii niewątpliwie jest ćma Attacus atlas, dużo większa od ludzkiej dłoni. Ale mimo posiadania ok. 400cm2 skrzydeł, latać wcale nie zamierza.
Wygląd
Kolorem dominującym jest tu pomarańcz i brąz. Końcówki przednich skrzydeł są wyraźnie jaśniejsze, bladożółte. Na środku znajdują się szare, trójkątne plamy z ciemną obwódką. Choć nie przypominają one oczu, podejrzewa się że pełnią tą samą funkcję.
Rozpiętość skrzydeł również należy do największych – do 30 cm, od rekordzisty dzieli je zaledwie 1 cm. Ciało pawicy atlas jest zaś nieproporcjonalnie małe.
Samce mają węższe skrzydła, są lżejsze a ich głowę zdobią wielkie, krzaczaste czułki.
Występowanie
Pawica atlas zamieszkuje tropikalne i subtropikalne lasy Azji; płd. Chiny, Tajlandia, Indonezja.
Pokarm
Dorosłe owady mają uwstecznione narządy gębowe i nie pobierają żadnego pokarmugatunku. Korzystają w tym czasie z zapasów zgromadzonych w stadium larwalnym.
Larwy pawicy atlas są polifagami, a więc nie są uzależnione od tylko jednego pokarmu. W hodowli karmione są np. liśćmi Awokado, Mango, Guawy – a z tych bliższych nam roślin – za pokarm służyć mogą chociażby liście ligustru i wierzby.
Rozród
Samica raczej nie oddala się z miejsca w którym przechodziła metamorfozę. Wybierze jedynie na roślinie najdogodniejsze miejsce – czyli tam, gdzie będzie największy „przeciąg” – by wiatr rozwiał jej feromony. Nie ma mowy by to ona uganiała się za samcem – cierpliwie czeka aż to on się zjawi, od czasu do czasu dodatkowo macha swymi wielkimi skrzydłami by jeszcze bardziej rozprzestrzenić wokół siebie chemiczne sygnały. Wydawałoby się, że jest to dla samca pawicy atlas nie lada zadanie, wręcz niemożliwe do wykonania. Jednakże, jest on wyposażony w chemoreceptory na czułkach, doskonale wykrywające wysyłane wskazówki. A że feromony są bardzo silne, to potrafią przyciągnąć kawalera nawet z odległości kilku kilometrów.
Po udanej kopulacji, samica składa wiele 2,5 mm jaj, na dolnej stronie liści rośliny pokarmowej. Dorosłe owady nie żyją dłużej niż 2 tygodnie.
Po 2 tygodniach inkubacji klują się z nich brudnozielone gąsienice. Całe ich ciało usiane jest kolcami, pokrytymi białą, woskową substancją. Niezwykle żarłoczne. W swym życiu mają tylko dwa zadania: jeść, jeść i rosnąć jak najszybciej. Po 4 linieniach, gdy gąsienica mierzy 115 mm długości, może wkroczyć w następne stadium – poczwarkę, które jest zapowiedzią postaci dorosłej.